Rozdział 47

Podczas gdy Falen został, można powiedzieć, uwięziony w pałacu Laxoris, w państwie Seliwa, Cedric i pozostali odetchnęli z ulgą. Skoro jeszcze te kilka dni (co najmniej!) miał być on tam uziemiony i szykować się do ślubu, przynajmniej nie miał czasu knuć przeciw Przymierzu. Swoją drogą Erykowi chciało się śmiać na samą myśl o tym, jak wkopał się Falen z tym małżeństwem. Chłopak żałował, że na Archipelagu nie wynaleziono aparatów, bo bardzo, ale to bardzo chciałby dostać zdjęcia z ceremonii. Eryk był zdania, iż teraz z powodzeniem będą mogli rywalizować z rodziną Addamsów pod względem.... Wszystkiego. Temida jak nikt inny przypominała mu Morticię, Falen też wypisz wymaluj pasował do jednego z tych psycholi, a dziecko? Skoro zarówno ojciec, jak i matka są wręcz kwintesencja zła, to pewnie nie daleko pada jabłko od jabłoni, czyż nie? Mina starszego z braci byłaby na pewno bezcenna. Oczywiście tak, jak wieść o ślubie rozniosła się bardzo szybko, tak ta o prawdziwym pochodzeniu Zdrajcy nie opuściła na razie jeszcze Trójkrólestwa.


Niestety nie wszyscy byli w równie dobrym humorze co Cedric i Eryk. Nimfadora wręcz przeciwnie. Była przerażona perspektywistą wciąż zbliżającego się ślubu. Nie skarżyła się ani bratu, ani ukochanemu, czy nawet przyjaciółce; próbowała nie okazywać strachu. Doceniała, że Cedric spędza każdą wolną chwilę na szukaniu jakiś luk w Prawie*, które pozwoliłyby na zerwanie zaręczyn, lecz wszystkie te próby pozostawały bezowocne. Dziś 13 stycznia, a datę wyznaczono na 20 kwietnia. Zegar tykał. Na domiar złego od kiedy Nimfadora zamieszkała w Auren, a było to niedaleko od posiadłości młodego lorda, Rebio częściej zabierał ją do siebie albo sam przyjeżdżał w odiwedziny. Początkowo księżniczka znajdowała wymówki, żeby tylko odwlec spotkanie z przyszłym mężem, ale w końcu zabrakło jej pomysłów i musiała do niego pojechać.
Tak więc Nimfadora siedziała teraz wraz z Rebio II w jednej z jego komnat w dworku Blairweeth. Była spięta, jakby spłoszona, ale starła się wypaść naturalnie.

- Nie mogę się już doczekać, aż zostaniesz moją żoną - powiedział z uśmiechem, gładząc księżniczkę po  policzku. Dziewczyna drgnęła. Miała wrażenie, jakby jego dotyk ją palił. Z trudem powstrzymała odruch, by od niego nie odskoczyć.
- Tak... Ja też już nie mogę się doczekać - odparła, nie patrząc mu w oczy.
- Czyżby? - lord Rebio spojrzał na nią spod uniesionej brwi. - Nie brzmisz przekonująco, skarbie. Coś nie tak?
- Nie... Ja tylko... Trochę źle się czuję - wymyśliła na poczekaniu. - Rozumiesz, ta cała historia z moim bratem... To dla mnie zbyt wiele...
- Bratem? - rzucił kpiąco. - Tę kanalię jeszcze nazywasz bratem?
- Rebio, daj spokój... - westchnęła ciężko.
- Masz rację. Mniejsza o to. Czy masz Falena za brata, czy też się go wyrzekniesz, nie ważne. Chodzi przede wszystkim o tym, że w ogóle nie powinnaś się interesować sprawami królestwa. Jesteś kobietą. Wy się na tym nie znacie.
- Że co proszę? - Nimfadora nie mogła uwierzyć w to, co powiedział. Dziewczyna patrzyła na niego w oszołomieniu. - Sugerujesz, że jesteśmy za głupie do tych spraw?
- Och, głupie? Gdzieżby - machnął lekceważąco ręką. - Po prostu... Jakby to powiedzieć? Nie macie do tego głowy... - wyjaśnił ostrożnie dobierając słowa. W Nimfadorze się zagotowało.
- Czyli wychodzi na to, że jednak jesteśmy za głupie, by w jakikolwiek sposób decydować o sprawach królestwa, tak?!
- Och, Nimi, nie dąsaj się. Dobrze wiesz, że musi być jakiś powód, dla którego to mężczyźni zasiadają na tronach, a nie wy, kobiety. Chociaż oczywiście ja bym tego tak dobitnie nie ujął, jak zrobiłaś to ty...
- Jak możesz tak mówić?! - Nimfadora poderwała się gwałtownie z miejsca i zaczęła nerwowo spacerować  po komnacie Rebio. - Za kogo ty się uważasz?!
- No nie wiem.... Za jednego z najbardziej wpływowych i uznanych obywateli Karaniry, cieszącego się poważaniem także poza granicami kraju... O! I za twojego przyszłego męża, więc chyba należy mi się odrobina szacunku z twojej strony, Nimi - powiedział, posyłając jej znaczące spojrzenie. Po części władcze, po części protekcjonalne. Ostatnio coraz częściej taki był. Kiedyś sprawiał wrażenie zakochanego, na swój sposób uroczego i troskliwego. Był jej przyjacielem z dzieciństwa... A teraz? Coraz częściej traktował ją jak zabawkę, jak swoją własność... Nimfadora była mu potrzebna tylko w jednym celu. Żeniąc się z nią, mógł walczyć o koronę Karaniry. To właśnie z tego powodu po rzekomej śmierci Wespazjana ciągle przybliżał datę ślubu. Rebio bowiem bał się, że nie zdąży jej poślubić na czas, a wtedy koronuje się Falen i taka szansa przepadnie. Po tym, jak Cedric zrzekł się praw do tronu, w grze pozostawali już tylko oni dwoje - Falen i Rebio. Szczerze mówiąc młodszy z książąt nie wiedział, który z nich jest gorszy. Według Cedrica najlepiej by było, gdyby Nimfadora poślubiła Eryka, ale na razie było to niemożliwe. Przeklęte Prawo. Księżniczka miała świadomość, że Rebio naciskał na ślub właśnie z tego powodu. Chciał nie tyle jej, co władzy. Nimfadora to tylko dodatkowa korzyść, służąca za rozrywkę kandydatowi do korony. Okrutne, ale prawdziwe.
- Przyznaj w końcu, że wcale nie zależy ci na mnie - powiedziała chłodno Nimfadora. - Chcesz tylko tronu, a ja mam być kartą przetargową, byś tron mógł uzyskać.
- Och, Nim... - westchną ciężko, wywracając ostentacyjnie oczami.
- Nie mów tak do mnie - rzuciła ostro, stając przed nim ze skrzyżowanymi na piersi ramionami.
- Daj spokój i nie dąsaj się już - powiedział z leniwym uśmiechem, przyciągając ją do siebie, po czym posadził ją sobie na kolanach.
- Co ty robisz? Puść mnie! - zażądała próbując mu się wyrwać. Rebio jednak nie chciał jej puścić. Obejmował ją mocno, nie zważając na szamotanie się dziewczyny. - Puszczaj natychmiast!
- Och, daj spokój. Nie bądź taka niedostępna - zamruczał Nimfadorze do ucha, zsuwając delikatnie ramiączko jej sukni.
- Co ty robisz?! - zawołała, próbując się wyszarpnąć.- Rebio, nie!
- Daj spokój - mruknął znużony, zsuwając drugie ramiączko. - I tak wkrótce będziemy małżeństwem. A co robi małżeństwo?
- Puszczaj, bo zacznę krzyczeć - zagroziła. Serce biło jej jak oszalałe, oddech miała płytki i przyspieszony. Bała się go. Rebio tylko roześmiał się na jej słowa. Wtedy Nimfadora zaczęła szarpać się jeszcze bardziej, a kiedy ujął jej twarz w dłonie i zaczął całować, ona wykorzystała okazję, chywyciła go z całej siły za włosy i pociągnęła. Lord syknął z bólu.
- Auuu, co ty robisz?! - warknął, puszczając ją .Księżniczka odskoczyła od niego jak oparzona i pobiegła ile sił w nogach do drzwi. Rebio uśmiechnął się sam do siebie i mruknął pod nosem:
- I tak będziesz moja, chcesz czy nie..
________________________________________________________________
* Wiele osób może się zastanawiać, dlaczego Cedric po prostu nie "wparuje na chatę" Rebio i nie zrobi z nim porządku, jednakże każdy, kto zna Karanirskie Prawo wie, że nawet gdyby to zrobił, na nic by się to zdało. Gdyby coś takiego uczynił Falen (bo jako najstarszy brat - nawet jeśli adoptowany, to jednak brat - Nimfadory po "śmierci" ojca miał takie same prawa jak Wespazjan, tzn. mógł nie tylko odwołać, ale i zaaranżować drugi ślub), może przyniosłoby to rezultat. No ale jak wszyscy wiemy Falen na razie ma własne matrymonialne problemy i nie zbyt myśli o siostrze :P

Meridiane Falori ^^^

__________________________________________

Co myślicie o rozdziale?? :D Piszcie ;**

PS Jak tam testy? Mi chyba poszły dobrze, pierwszy dzień z główki, teraz tylko dwa xD :D

zapraszam do lajkowania fanpage'a założonego przez Furt :* ----> https://www.facebook.com/bomykochamyelfiahistoria?ref=hl