Rozdział 38

Dzisiaj taki króciutki rozdział, przepraszam :)

Wychodząc, Falen zamknął jej drzwi na klucz. Rosalinda była w potrzasku, nie miała, jak uciec. Próbował wyważyć drzwi, ale nie dała rady. Dziewczynę ogarnęła desperacja i rozpacz. To koniec. Teraz Falen dowie się o wszystkim. Zabije ją. Na pewno ją zabije. Znała Falena i wiedziała, do czego jest zdolny. Był bezduszny i okrutny, nie miała co liczyć, że ją ułaskawi. W końcu emocje wzięły górę nad przerażoną Rosalindą. Do jej oczu napłynęły łzy. Już nie mogła ich powstrzymać. Jej serce waliło jak oszalałe. Cała się trzęsła. Bała się. Bała się konsekwencji, bała się gniewu Falena, bała się śmierci i tortur, które z całą pewnością jej zgotuje. Nie mogła nawet sprowadzić pomocy. Nawet jakby napisała list, nie miała poręką ptaka, który by go zaniósł. Już nikt jej nie pomoże.
Po około półgodzinie Rosalinda usłyszała dźwięk przekręcanego w drzwiach klucza. Falen wrócił. Księżniczce serce podeszło do gardła. Jej oczy dalej były czerwone, głos łamliwy, ale przynajmniej już nie płakała. Rosalinda siedziała teraz skulona na podłodze, a gdy Zdrajca wkroczył do pokoju, ona nieśmiała nawet na niego spojrzeć.

- Cóż to za żałosny widok... - powiedział drwiąco Falen, mierząc ją chłodnym spojrzeniem.
- Już wiesz, prawda? - spytała drżącym głosem dziewczyna.
- Nie - powiedział lodowato książę, wyciągając z kieszeni szaty zmięty list Rosalindy. Przez chwilę Falen przyglądał jej się z wyższością i triumfem, po czym powiedział: - Powinienem to przeczytać. Zwłaszcza, że jesteś tak roztrzęsiona, że to musi być coś ciekawego...
- Więc na co czekasz? - spytała z rezygnacją, a po jej policzkach znów zaczęły spływać gorzkie łzy. - Przeczytaj to i zabij mnie. Miejmy to już z głowy.
- Jesteś bardzo zdeterminowana, by umrzeć - zauważył ze śmiechem, lecz w jego głosie nie było słychać ani krztyny wesołości. - Muszę przyznać, iż jestem trochę rozczarowany... Myślałem, że padniesz na kolana i zaczniesz błagać, bym tego nie czytał...
- Po co mam prosić? I tak wiem, że mnie zabijesz bez względu na moje błagania. Zwłaszcza, że już dostałeś ode mnie to, czego chciałeś - powiedziała, ocierając oczy wierzchem dłoni.
- Zaskakujesz mnie, Rosalindo, ale masz rację. Zrobię to z pewnością... Ale jeszcze nie teraz - odparł, drąc list na dwie części i rzucając je do stóp łkającej księżniczki.
- Co...? - zaczęła zdezorientowani. - Przecież, przecież... - Nawet cię polubiłem, więc postanowiłem potrzymać cię przy życiu jeszcze trochę - wyjaśnił z ironicznym uśmieszkiem na ustach. - Nie wiem, co knułaś, ale postanowiłem wyjątkowo okazać litość. Wiedz jednak, że jeśli jeszcze raz cię na czymś przyłapię, to naprawdę cię zabiję, a twoja śmierć będzie długa i bolesna - zagroził.
- Ja... Dziękuję... - zdumiona dziewczyna była w stanie powiedzieć tylko tyle. Księżniczka nie potrafiła uwierzyć, że darował jej i tego nie przeczytał. - Obiecuję, już nic nie zrobię - wyjąkała.
- Od tej pory jesteś więźniem Alamer, Rosalindo - kontynuował, puszczając jej słowa mimo uszu. - Nie możesz opuszczać pałacu, ani kontaktować się z nikim prócz mnie i Temidy. Ponadto odsuwam cię od wszystkich planów i misji Zdrajców. Masz zakaz brania udziału w naszych obradach. Nie możesz także wysyłać listów. O, i non stop będziesz pilnowana przez wyznaczonych do tego elfów - powiedział, mierząc ją pogardliwym spojrzeniem. - Od teraz jesteś moją własnością. Jeśli spróbujesz uciec z Alamer, będzie to znaczyć, że naprawdę masz coś na sumieniu, a wtedy... Cóż zginiesz - Falen wzruszył z obojętnością ramionami. Zapadła martwa cisza, którą przerwał po chwili dopiero on sam. -  Nie wiem, czy szpiegowałaś mnie czy też nie, ale już nie będziesz miała okazji tego robić. Od dziś jesteś praktycznie w izolacji, ciągle nadzorowana.
- To i tak mała cena - westchnęła ciężko, przyglądając mu się uważnie.
- O, i jeszcze jedno. Od teraz jesteś na mojej łasce. Masz robić to, co ci każę. Rozumiesz, "księżniczko"? - spytał kpiąco.
- Tak - powiedziała po krótkiej chwili ciszy. - Będę robić, co każesz, tylko mnie nie zabijaj - szepnęła Rosalinda, łapiąc go za rękę. Falen nie odwzajemnił jej uścisku. Dziewczyna patrzyła na niego wielkimi, wylęknionymi oczami, kiedy on milczał. Falen był niebezpieczny. W każdej chwili mógł zmienić zdanie. Dziewczyna chciała teraz tylko uciec jak najdalej od niego.
- Cieszę się  - odparł w końcu z szatańskim błyskiem w oku książę, po czym ruszył do drzwi. - Pamiętaj, jeden mały wybryk i nie będę już taki miły.

Meridiane Falori ^^^