Rozdział 20

Gdy tylko Alamerczycy opuścili pole walki, Zdrajcy zaczęli świętować. Wyklęci triumfowali. Byli szczęśliwi ze zwycięstwa swojego pana. Falen zwołał tych najbardziej zasłużonych i świętował wraz z nimi.

- Wypijmy za porażkę Alamer – powiedział, unosząc srebrny kielich z winem. Zdrajcy z entuzjazmem uczynili to samo, po czym wszyscy zaczęli pić. – Zapamiętajcie tą noc, albowiem stanowi ona początek nowej ery królestwa! Od dziś nie będziemy musieli już się ukrywać, chować w cieniu, gdyż zwycięscy się nie chowają. Już wkrótce cała Karanira padnie nam do stóp, a my odpłacimy jej za te lata prześladowań, które nas dotknęły – gdy mówił, panowała

całkowita cisza, ponieważ Zdrajcy traktowali jego słowa jak świętość, lecz kiedy tylko skończył, rozbrzmiały brawa i okrzyki radości, a także wiwaty na jego cześć. Elfickie kobiety, również należące do Wyklętych, wygrywały na swych fletniach i harfach jakąś podniosłą pieśń. Melodia była bez wątpienia piękna, ale równocześnie budziła grozę.

- Istotnie mamy co świętować – szepnęła mu słodko do ucha Temida, pociągając łyk czerwonego wina. – Już niebawem każdy w królestwie będzie drżał przed twą potęgą. Będzie się lękał chociażby wymówić twoje imię.

- Na to właśnie liczę – odparł z szelmowskim uśmiechem na ustach.

- Wysłałam już feriela* do Trójkrólestwa Seliwa z wiadomością. Napisałam, iż dopięliśmy swego. Na pewno ojciec będzie wielce rad z tego powodu – powiedziała księżniczka, trzepocząc wachlarzem swych czarnych rzęs. – Jestem pewna, że gdy tylko data koronacji będzie wyznaczona, z przyjemnością przyjedzie złożyć gratulacje wspaniałemu bratankowi Kardena. Już wcześniej mówił, że nadajesz się na króla i, że ma nadzieję, iż będziesz sprawował rządy chociaż w połowie tak dobrze jak wuj.

- Niech Seliw się nie martwi, Karanirczycy zapłacą za uwięzienie i wygnanie tak wielu naszych z kraju – zapewnił, mrużąc z zadowoleniem oczy.

- Za to cię podziwiam – powiedziała Temida, uśmiechając się do niego kokieteryjnie.

- Za co?

- Za to, że jesteś taki nieustępliwy, uparcie dążysz do celu, nie obracasz się za siebie i nie tracisz czasu na tanie sentymenty. Uosabiasz wszystko, co  zarówno w naszym kraju, jak i innych krajach Zdrajców wpaja się jako jedne z najcenniejszych wartości już od dziecka. Dobrze się stało, że przeszedłeś na naszą stronę.

- Nigdy nie byłem takim uosobieniem dobra i serdeczności jak mój niewydarzony brat i obstająca za nim murem, pełna przebaczenia i miłości do wszystkiego co się rusza siostra – wzruszył ramionami. – Zawsze fascynował mnie mrok, a bezpieczeństwa nie dawało mi światło, lecz cień.

- Urodzony, by być Wyklętym – szepnęła mu słodko do ucha. Falen przysunął dziewczynę bliżej do siebie.

- Mą duszę już dawno spowił mrok.

- Doskonale – spojrzała na niego uwodzicielsko, a jej granatowe oczy oprószone złotymi plamkami rozbłysły  złowrogo. – Dobrze mieć cię za sprzymierzeńca, a nie wroga.

- Czemu mam wrażenie, iż ciągle chcesz czegoś znacznie więcej? Więcej aniżeli tylko Przymierza mojego i twego ojca, pana w Trójkrólestwie? – spytał niewinnie Falen, patrząc na nią z zadowoleniem.

- Bo może tak jest?

- Temido, wiesz, iż pochlebia mi to i bardzo cię lubię, ale nie w ten sposób. Zasłużyłaś na kogoś, kto naprawdę cię pokocha. Kogoś, kto nie będzie się tylko tobą bawił – odparł ostrożnie, jakby toczył ze sobą jakąś wewnętrzną walkę. Księżniczka spochmurniała.

- Co ona ma, czego ja nie mam? – spytała w końcu, nie kryjąc urazy.

- Kto?

- Ta cała Wiktoria, a kto!

- Ona? Proszę cię, daj spokój – machnął lekceważąco ręką, a następnie pociągnął kolejny łyk szkarłatnego napoju. – Chyba nie myślisz, że marzy mi się romans z tą grzeczniutką dziewczyną mojego jeszcze grzeczniejszego brata?

- Widzę, jak na nią patrzysz – obruszyła się. – Tak dobrze ją traktowałeś i tyle u niej przesiadywałeś. Mam uwierzyć, że przez ten czas tylko sobie gawędziliście?

- Och, Temido, czyżbyś była zazdrosna? – spytał Falen, przyciągając ją bliżej siebie. Na twarzy dziewczyny pojawił się zadowolony uśmiech.

- Może troszeczkę – przyznała, zarzucając mu ręce na szyję. – A więc co łączy cię z Wiktorią?

- Nie dasz spokoju, prawda? – zaśmiał się Falen, odstawiając swój kielich na balustradę. Gdy Temida pokręciła przecząco głową, powiedział: - Była moim więźniem. Ładnym, ale ciągle tylko więźniem -wzruszył ramionami z pozorną obojętnością. - Tylko pomyśl, czy ugrałbym coś więcej, gdybym oddał ją Cedricowi wpółżywą, zakatowaną i zagłodzoną? Bez przesady, nawet ja nie jestem tak bestialski.

- Powiedzmy, że mnie przekonałeś – odparła. – Nie powiem, że mi nie ulżyło.

Patrzyli tak na siebie w milczeniu, aż w końcu Temida przerwała cisze. – Trochę tu nudno, nie uważasz?

- Jesteś spragniona rozrywki? – spytał, unosząc jedną brew. Falen objął ją mocniej i pogładził po długich  czarnych jak heban włosach. Temida niestrudzenie próbowała rozkochać go w sobie, lecz dla księcia rzeczywiście była ona tylko zabawką. Księżniczka była tego świadoma, ale nie przeszkadzało jej to. Właściwie obojgu pasował taki układ. Nawet Seliw IV, ojciec Temidy wiedział o tym i nie miał nic przeciwko. W gruncie rzeczy monarcha Trójkrólestwa miał nadzieję na rychłe przypieczętowanie unii z Karanirą poprzez ślub tych dwojga, lecz przekonanie Falena do czegoś takiego, graniczyło z cudem. Jednakże Seliw widząc ową zażyłość między starszym z książąt a swoją najmłodszą córką, sądził, iż ich połączenie się będzie tylko kwestią czasu. Na razie oboje z Temidą musieli zadowolić się nic niezobowiązującym romansem i nadzieją, że rozwinie się z tego coś więcej.

- Pocałuj mnie – poprosiła.

- Tu? Przy wszystkich? Jesteś tego pewna?

- Jak najbardziej.

 - To mi się podoba – zamruczał jej do ucha.

- No ja myślę – zaśmiała się perliście.

Kącik ust Falena drgnął, a zaraz po tym Zdrajca złożył na jej różanych wargach delikatny pocałunek. Najpierw jeden, potem następny, a z każdym kolejnym pocałunki stawały się coraz bardziej namiętne. Po chwili zsunęły się z ust na szyję i tak w dół, i w dół. Temida odrzuciła rozkosznie głowę do tyłu, eksponując białą szyję, a chłopak zanurzył rękę w jej hebanowo czarnych włosach.

- Może przeniesiemy się gdzieś, gdzie będzie spokojniej? – zaproponował Falen, gdy radosne okrzyki i toasty Zdrajców stały się uciążliwe dla uszu.

- Wiem o czym myślisz – szepnęła przekornie. – Ładnie to tak składać damie publicznie takie propozycje?

- O co ty mnie posądzasz? – zaśmiał się, a na jego twarzy pojawił się ironiczny uśmieszek. – Nie zawsze muszę mieć wobec ciebie niecne zamiary, chociaż skoro już to zaproponowałaś, nie miałbym nic przeciwko… - Falen spojrzał na nią figlarnie. – Jestem gentlemanem i nigdy nie odmawiam, gdy kobieta prosi.

- Bardzo dobrze się składa – szepnęła, a jej twarz rozjaśnił promienni uśmiech. - A więc prowadź, mój panie – poprosiła upojona euforią.

___________________________________

* Feriel – lodowy odpowiednik feniksa, służący do przekazywania listów (zresztą tak samo jak sam feniks).  Feriel został wymyślony przeze mnie, więc proszę nie kopiować.

Meridiane Falori^^^

___________________________________

Jeśli przeczytaliście, to powiedzcie koniecznie w komentarzu co myślicie :* Każdy pozytywny kom to ogromna motywacja i wynagrodzenie za każda minutę spędzoną nad napisaniem tego :)  Jeśli wam się podoba, możecie także udostępnić mojego bloga :D 
Przy okazji chciałabym was zaprosić również na moją drugą stronkę Cztery żywioły 
Nie polecałabym się teraz tutaj, gdyby nie to, że ostatnio wg nie ma tam prawie pod rozdziałami komentarzy :( Nie chodzi mi o ilość, ale po prostu boję się, że już prawie nikt tego nie czyta. Skąd mam wiedzieć czy komuś się to jeszcze podoba, skoro nie zostawia komentarza? :( Jeśli macie chwilkę, byłabym wdzięczna, gdybyście zerknęli i powiedzieli, co myślicie. 

 

Piszcie :) ----> Ask