Rozdział 28

Starszy książę siedział właśnie w swoim gabinecie i przeglądał stare dokumenty Karaniry, umilając sobie nużące obowiązki szklaneczką słodkiego, złotawego alkoholu o nazwie Lecivia. Gdy Falen kolejny raz przekartkowywał jedną ze starych ksiąg, próbując znaleźć w niej potrzebną informację, rozległo się ciche pukanie do drzwi, a po chwili w progu stanęła Temida. Była niezwykle blada i roztrzęsiona, lecz on tego nie zauważył, gdyż nie raczył nawet podnieść na nią wzroku.

- Chciałam z tobą porozmawiać, ale widzę, że jesteś zajęty… Nie chcę ci przeszkadzać, może przyjdę później? – zaproponowała z nadzieję, iż ten ją odprawi. Temida wiedziała, że dłużej już nie da się tego odwlekać, ale zawsze można było spróbować.

- Już przeszkodziłaś, ale możesz zostać – odparł Falen ze znużeniem. – Wszystko dobrze? Nie najlepiej wyglądasz… - spytał, udając zainteresowanie.

- Nie, to znaczy tak, to znaczy… Eh…

- Może opowiedz mi wszystko po kolei – zaproponował, przeciągając się leniwie w fotelu.

- A więc… Widzisz, nie wiem, jak ci to powiedzieć… W zasadzie powinnam była ci to wyznać już wcześniej, ale bałam się twojej reakcji… Bałam się ciebie, zwłaszcza po tym jak zabiłeś Flina… - zaczęła nieskładnie, chodząc nerwowo po komnacie.

- Jestem aż tak straszny? – spytał Falen z pewnego rodzaju rozbawieniem. Seliwiańska księżniczka nie odpowiedziała na to pytanie, posłała mu tylko przepraszające spojrzenie.

- Długo się zbierałam na odwagę… i oto jestem… Falenie, ja… - Temida wzięła głęboki oddech, aby dodać sobie otuchy. Nie podziałało. – Falenie, jestem w ciąży.

- Gratulacje. Kto jest ojcem? – spytał, podnosząc do ust kryształową szklaneczkę z alkoholem.

- No bo widzisz… I tu się zaczyna twoja rola – powiedziała cicho. Kiedy tylko wypowiedziała te słowa, Falen zakrztusił się i zaczął kaszleć.

- Że co takiego?! – spytał po chwili, posyłając jej zszokowane spojrzenie.

- Noszę twoje dziecko – powtórzyła niepewnie Temida. Falen przez chwilę nic nie powiedział, patrzył tylko na nią w oszołomieniu. Po chwili jednak jego twarz rozjaśnił promienny uśmiech.

- Udało ci się mnie nabrać. Jesteś mistrzynią czarnego humoru, Temido, zupełnie jak twój ojciec… - zaśmiał się.

- Ale ja nie żartowałam.

- Jak to nie? – spytał, a w jego głosie wyraźnie pobrzmiewała desperacja. Falen przez dobre dziesięć minut nie był w stanie wykrztusić z siebie ani słowa. Wpatrywał się tak tylko w oszołomieniu w płonący w kominku ogień. Temida już chciała nawet posłać po medyka, żeby upewnić się, iż nic mu nie jest, ale wtedy książę wstał z miejsca, przeszedł się po pokoju i z całej siły cisnął szklankę w ogień. Szkło rozprysło się z głośnym trzaskiem na murowanej ścianie kominka, a jego odłamki zniknęły w płomieniach. Księżniczka wydała z siebie zduszony okrzyk.

- Jesteś tego na sto procent pewna? – spytał poirytowany.

- Tak, wszystko na to wskazuje – szepnęła, a słowa ledwie przecisnęły jej się przez gardło.

- Kategh – zaklął książę pod nosem. Falen ruszył ku niej, a ona cofnęła się instynktownie. – Który to miesiąc?

- Trzeci, ale ja już wszystko sobie przemyślałam. Nie chcę być ci kulą u nogi. Z samego rana wyjadę, wrócę do kraju mego ojca i już nigdy mnie nie zobaczysz. Ani naszego dziecka. Raz na zawsze znikniemy z twojego życia – zadeklarowała, cofając się jeszcze o krok.

- Chyba sobie teraz żartujesz – powiedział Falen. – Zostajesz w Alamer. Musisz mieć należytą opiekę i wolę mieć was na oku. W końcu to też moje… ehm… dziecko.

- Czyli nie jesteś na mnie zły? – spytała z nadzieją. – Byłam przekonana, że będziesz wściekły.

- Słuszne przypuszczenie – odparł książę chłodno. – Z tą różnicą, że nie jestem wściekły na ciebie, tylko na siebie, ale cóż... Jakoś to będzie.

- Może powinnam jednak wyjechać. Będzie ci znaczenie łatwiej, bo przecież ty nigdy nie chciałeś mieć dzieci…

- Nadal nie chcę, ale skoro już się stało, to trzeba coś zrobić – mruknął pod nosem.

- Falenie…

- Tak?

- Ja się boję.

- Znowu mnie?

- Nie. Boję się o nasze dziecko. Lekarz powiedział, że ciąża jest zagrożona. Falenie, ja boję się je stracić. Boję się stracić nasze dziecko – wyznała cicho, a jej głos balansował na skraju załamania. W ciemnych oczach Temidy zaczęły szklić się łzy. – Może to dla ciebie niepojęte, ale ja już je pokochałam. Nie wiem, czy to będzie chłopiec czy dziewczynka, ale wiem jedno. Będzie moje i będę je kochać jak nikogo wcześniej. Mam nadzieje, że z czasem i ty je pokochasz – powiedziała, kładąc sobie jego rękę na brzuchu.

- Na pewno – powiedział Falen, obejmując łkającą dziewczynę pocieszycielsko ramieniem. Tak naprawdę księże szczerze wątpił, by kiedykolwiek przekonał się do tego dziecka. Sam fakt, że miał zostać ojcem był dla niego zbyt wielki wstrząsem. Przecież on nawet własnego ojca nienawidził, to co dopiero samemu nim zostać? Przecież on się zupełnie nie nadaje do dzieci. W Sylur te małe skurczybyki uciekają, gdy tylko go zobaczą, bo najzwyczajniej się go boją. Falenowi nigdy to nie przeszkadzało, a nawet bawiło, ale teraz przestało go to śmieszyć.

- Będziesz wspaniałym ojcem – powiedziała Temida, posyłając mu blady uśmiech, jakby czytając mu w myślach. A może naprawdę odczytała jego myśli? Falen nic na to nie odpowiedział. Księżniczka nawet nie miała pojęcia, jak bardzo się myliła. Falen nigdy nie nazwałby się wspaniałym, albo chociaż dobrym w czymś, co nie jest knuciem intryg i oczarowywaniem kobiet, a co dopiero ojcem! Cedric jak się dowie, pewnie uzna to za niezły żart. W sumie to był jeden wielki żart, okrutny dowcip. – Zobaczysz, jeszcze będziesz się cieszył z potomka. Będziesz miał kogoś godnego korony w rodzinie, oczywiście oprócz siebie. A jak będzie córeczka…

- Karanira i Trójkrólestwo zyskają piękną, nową księżniczkę – dokończył za nią, wysilając się, by posłać jej ciepły uśmiech, chociaż wcale nie miał ochoty się uśmiechać. Rozmawiali tak jeszcze chwilę, aż w końcu Temida oznajmiła, iż chce się położyć. Tak oto Falen został sam, a gdy tylko to zrobił, chwycił stojącą na biurku kryształową karafkę, z której wcześniej napełniał szklankę, rozbitą w przypływie nagłej furii wymieszanej z frustracją, i zaczął pić. Mówi się, że alkohol nie jest rozwiązaniem i każdy rozsądnie myślący człowiek wie, że to prawda, jednakże Falen do rozsądnych nie należał, a zwłaszcza nie w tym momencie. Starszy książę starał się trzymać nerwy na wodzy, ale naprawdę był roztrzęsiony. To, co łączyło go z Temidą, to była tylko zabawa, przelotny romans. Ciągle żył z myślą, iż jak dziewczyna mu się znudzi, po prostu zakończy to wszystko… A teraz? Wszystko się tak pokomplikowało… Falen był tylko ciekawy, jak zareaguje Seliw. Ciekawe, czy ucieszy się na wieść, iż za kilka miesięcy zostanie dziadkiem. Po raz kolejny*. Ciekawe było też, jak zareaguje Wespazjan. Oczywiście Falen nie miał zamiaru mu nic mówić, zwłaszcza że unikał kontaktu z ojcem jak diabeł święconej wody, ale wieści w Alamer szybko się rozchodzą. Niedługo będzie wiedział już każdy. Zdrajcy pewnie będą się cieszyć, szkoda tylko, że tym razem on nie ma zamiaru radować się z nimi, bo nie ma z czego. To wszystko to jeden, nie śmieszny żart.

_____________

* Seliw IV ogółem ma pięć córek, z których Temida jest najmłodsza. Dwie najstarsze zdążyły już założyć własne rodziny i uczyniły go dziadkiem.

_________________________________________

Cześć po raz drugi :D Jak wam się podobało?  Jak opiszecie reakcje Falena i postawę Temidy? W tym rozdziale uważam, że udało mi się pokazać jej drugą stronę. No bo w rozdziałach, rozgrywających się, kiedy Wiktoria była w niewoli u Falena, Temida była dla niej straszna, bezwzględna, zachowywała się gorzej od Falena, którego i tak wszyscy mają za zło wcielone. A teraz? W tym rozdziale widzimy ludzką stronę Temidy, bardziej delikatną i kobiecą. Chociaż martwi się ,że nie da rady, cieszy się z wieści o dziecku :) Piszcei w komentarzach swoje opinie ;) Pozdrawiam, Meridiane Falori :3