Rozdział 22

Wiktoria siedziała w swojej komnacie, czytając książkę o historii królestwa, gdy nagle drzwi sypialni otworzyły się gwałtownie, a w ich progu pojawił się wyraźnie wzburzony Cedric.

- Trzymaj mnie, bo zaraz zabiję tego gada – wycedził przez zaciśnięte zęby, wchodząc do środka. Dziewczyna spojrzała na niego zdumiona.

- Co się stało? – spytała, odkładając Kronikę Karaniry na szafkę nocną .

- Ten podły mieszaniec zaczyna pozwalać sobie na zbyt wiele! Panoszy się po Alamer, zupełnie jakby miał do tego jakiekolwiek prawo, a wszyscy wiemy, że powinien gnić teraz w lochu za zdradę swojego kraju – powiedział Cedric, spacerując nerwowo po pokoju. – Przysięgam na ośmioramienną karanirską gwiazdę, iż prędzej czy później sam go w nich osadzę. Urządzę mu taką gehennę, że będzie żałował tego, że w ogóle pomyślał o zdradzie – zapowiedział młodszy z książąt, a jego zazwyczaj łagodnie, błękitne oczy rozbłysły złowrogo.

- Co Falen zrobił tym razem?  

 

- A więc – zaczął bliski wybuchu – Nie dość, że sprowadził tu sobie tą całą zgraję z Temidą na czele, to teraz wpadł na genialny pomysł, żeby zrobić z Alamer swój prywatny harem – powiedział z ironicznym uśmieszkiem na ustach. – Mnie nie obchodzi, z kim sypia mój drogi braciszek, ale tym razem Falen przegiął. Chcesz wiedzieć, co wymyślił?

- Mam się bać? – spytała, zachodząc w głowę, na jaki genialny pomysł wpadł tym razem ten przebrzydły Zdrajca.

- Gdy przechodziłem obok Falena, który siedział otoczony „swoimi łóżkowymi przyjaciółkami”, spytał, jak mi się podoba jego nowe przedsięwzięcie. Zaproponował też, że jak któraś mu się znudzi, może ją odesłać do mnie. Kiedy zignorowałem go, dodał, że niebawem i ciebie dołączy do zabawy.

- Co takiego?! Co on sobie wyobraża! – zawołała zdenerwowana, podrywając się gwałtownie z miejsca. – Myślałam, że w Dolinie Smoczych Płomieni wyraźnie mu wyperswadowałam, iż nienawidzę go z całego serca i nie zanosi się na to, by ta kwestia uległa zmianie.

 - Czekaj – rzucił ostro Cedric. – Mój brat składał ci tam jakieś propozycje? – wycedził przez zaciśnięte zęby.

- Owszem.

- Czemu mi nie powiedziałaś?

- Nie chciałam cię denerwować, zwłaszcza, że do niczego nie doszło… Na słowach się skończyło. Falen nawet mnie nie dotknął.

- Ma szczęście, bo nie wiem, co bym mu wtedy zrobił – rzucił z nieskrywaną wrogością. - Co dokładnie ci proponował?

- Powiedział, że prędzej czy później przejrzę na oczy. Stwierdził, iż zostawię cię i pójdę do niego. Że niebawem będę go pragnąć tak jak on mnie teraz. Pamiętam też, jak pierwszego dnia w Twierdzy spytałam go, dlaczego mi to robi. Odparł wtedy, że porwał mnie, żeby zostać królem, a ja... Falen powiedział, że… - Wiktorii te słowa nie mogły przejść przez gardło. Cedric popatrzył na nią z litością.

- Co powiedział mój brat? – spytał cicho, ujmując jej delikatną dłoń. Dziewczyna wzięła głęboki oddech i wyszeptała, nie patrząc Cedricowi w oczy:

- Falen powiedział, że uczyni mnie swoją królową… Ja mu zapowiedziałam, iż nigdy się na to nie zgodzę i że wolałabym umrzeć, aniżeli go poślubić. Wiesz co mi wtedy odpowiedział?

Cedric pokręcił głową. Na samą myśl, że Wiktoria była skazana na łaskę Falena i jego docinki przez prawie miesiąc, jego serce zalewała litość, chęć odwetu i dokonania zemsty na bracie.

- Powiedział, iż moje zdanie nie ma tu nic do znaczenia. Że jako władca absolutny będzie mógł zrobić ze mną i każdym innym wszystko, co zechce, a ja nie będę mogła nic na to poradzić. To prawda, że po koronacji będzie mógł wziąć mnie siłą? Jest takie prawo, które pozwala mu zmusić mnie, bym go poślubiła? – spytała z drżącym sercem. Wiktoria wiedziała, iż Falen mówił wtedy poważnie. Dziewczyna potrafiła odróżnić w jego przypadku groźbę bez pokrycia, a prawdziwy zamiar. Naprawdę bała się tego, co może się stać, gdy zostanie królem.

- O nic się nie martw – szepnął jej do ucha, przyciągając bliżej siebie. Ciało dziewczyny przeszedł dreszcz. – Martwy niczego ci nie zrobi – powiedział, a na jego twarzy pojawił się szatański uśmieszek.

- Chyba nie zamierzasz go zabić?

- Jeśli czegokolwiek spróbuje, jeżeli chociaż cię tknie, pożałuje tego.

- Dziękuję – odparła, siląc się na słaby uśmiech. – Cedricu, jeszcze mi nie odpowiedziałeś… Czy to prawda, że będzie mógł mnie zmusić do ślubu jako król?

- Nie, najdroższa, nie ma takiego prawa – uspokoił ją. Książę wiedział, że to, co mówi, nie jest do końca prawdą. Skłamał. Falen jako władca absolutny będzie w swoim kraju bezkarny. Będzie odpowiadał za swoje uczynki i zbrodnie tylko przed sobą samym. Będzie mógł wszystko. Jeśli zapragnie Wiktorii, może ją poślubić, nawet wbrew woli dziewczyny. Pozostaje mieć tylko nadzieję, iż nie wdał się do końca w Kardena, który to wielokrotnie stosował przymus wobec kobiet. Oby Falen wykazał się chociażby śladowymi ilościami serca i honoru. Cedric wiedział, że nie powinien okłamywać Wiktorii i łudzić jej pozorną wizją bezpieczeństwa, ale po co miała być świadoma wiszącej nad nią groźby? Chłopak chciał zaoszczędzić jej strachu. Zresztą czy to jedno małe kłamstwo naprawdę miało teraz znaczenie? Co z tego, że Falen mógł się z nią ożenić nawet wbrew jej woli, skoro Cedric i Eryk by na to nie pozwolili? Chociaż z drugiej strony… już raz nie zdołali jej ochronić i dziewczyna dostała się w szpony tego mieszańca. Co jeśli Falenowi uda się wydrzeć ją im raz jeszcze? Tym razem na dobre?

- Kocham cię – powiedziała, wyrywając go z ponurych rozmyślań. – Nawet nie wiesz jak bardzo.

Cedric uśmiechnął się do niej ciepło, po czym przytulił. Wiktoria był jego. Nigdy nie pozwoliłby jej skrzywdzić. Nigdy. Ona o tym wiedziała. - Pocałuj mnie – szepnęła.

- Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, milady – odparł, a na jego wargach zagościł szelmowski uśmieszek. Następnie książę złożył na jej wargach pocałunek, którym wyraził całe uczucie do niej. Wiktoria kochała, gdy się tak do niej uśmiechał i tak ja całował. Uwielbiała też sposób w jaki na nią patrzył, to jak ją dotykał. Kiedy była z nim, wszystko nagle traciło na znaczeniu, a szara codzienność ustępowała miejsca szczęściu i ekscytacji. Owszem, zanim się poznali, Cedric kochał już wiele razy, lecz jeszcze nigdy nie tak mocno. Młodszy książę był też pierwszym poważnym chłopakiem Wiktorii.Oboje wiedzieli, że to co ich łączy nie jest zaledwie chwilowym zauroczeniem, ulotnym romanse, ale miłością z krwi i kości.

- Mówiłem już jak bardzo za tobą tęskniłem? – spytał, przestając ją na chwilę całować.

- Tak, ale możesz powiedzieć to jeszcze raz – powiedziała, zatrzepotawszy wachlarzem swych długich czarnych rzęs.

- Dobrze, a więc bardzo, bardzo, bardzo mi ciebie brakowało – zamruczał jej do ucha, obejmując w talii. – Myślałem, że przez ciebie osiwieję mimo mojego młodego wieku.

- Młodego wieku? – zaśmiała się dźwięcznie, odrzucając do tyłu głowę. – 123 lat to rzeczywiście bardzo mało.

- Jak na elfa i owszem – odparł z błyskiem w oku, gładząc ją po policzku.

- Wmawiaj sobie, wmawiaj, staruszku – rzuciła przekornie, a gdy chłopak chciał coś odpowiedzieć, zamknęła mu usta pocałunkiem. Wiktoria była jedyną osobą, której pozwalał się uciszać, zwłaszcza, kiedy robiła to w taki sposób. – Nie muszę czytać ci w myślach, żeby wiedzieć, co ci teraz chodzi po głowie - powiedziała po chwili.

- Doprawdy? – spytał, patrząc z zachwytem w jej szmaragdowozielone oczy. – Zechcesz mnie oświecić?

- Wiem, że ty już byś chciał, ale ja jeszcze nie jestem gotowa na ten krok – wyznała cicho, spuszczając wzrok. Cedric ujął ją delikatnie za podbródek tak, by ponownie spojrzała mu w oczy.

- Nie musisz się przede mną tłumaczyć – powiedział łagodnie. – Do niczego nie zamierzam cię zmuszać. Mogę poczekać tyle, ile tylko będziesz chciała.

- Już niedługo, obiecuję – powiedziała Wiktoria z delikatnym uśmiechem na swych różanych ustach, po czym wtuliła się w Cedrica.

Meridiane Falori

__________________________________________________________

Postanowiłam jednak dodać wcześniej :)

 I co sądzicie? 

Proszę o szczerą opinię :)

Przepraszam, jeśli dodaję za często, ale nie mogę się powstrzymać :D

Ask