Rozdział 36

- Obiecaj mi, że nic nie powiesz Cedricowi – powiedziała pospiesznie, gdy ich usta się rozłączyły.

- Ale dlaczego? – spytał Falen, przekrzywiając głowę. – Czyżby wyrzuty sumienia? Jeśli po czymś takim je masz, to z tobą naprawdę jest coś nie tak. Dla porównania, ja mogę wybić całą wioskę i nadal nie czuję nic a nic – książę wzruszył ramionami z łobuzerskim uśmiechem na twarzy.

- My… Nie powinniśmy… - powiedziała cicho, nie mogąc uwierzyć w to, co się właśnie stało. – Nie możemy…

- Mam na ten temat inne zdanie… - zaczął, ale Wiktoria od razu mu przerwała.

- Obiecaj, że nie powiesz Cedricowi. Nic a nic, rozumiesz?

- Och, Wiktorio… - westchnął ze znużeniem, ale ta pozostawała nieugięta.

- Obiecaj – zażądała, a widząc jego minę, dodała: – Falenie, proszę!

- Eh… Niech ci będzie – mruknął wyraźnie niezadowolony. – Jeszcze jakieś życzenia? – rzucił z krzywym uśmieszkiem.

- Tak – odpowiedziała, spoglądając tęsknie za okno.  – Niezależnie jaka będzie pogoda, jutro wracamy. Jeśli boisz się śnieżycy, trudno. Jestem gotowa wracać pieszo.

- Zwariowałaś – skwitował, przyglądając jej się uważnie.

- Być może – wzruszyła ramionami. – Ale i tak chcę wracać, zanim…

- Zanim zrobisz coś, czego będziesz żałować? – dokończył za nią, posyłając jej znaczące spojrzenie.

- Nie o to mi chodziło. Czy ty zawsze musisz gdzieś widzieć podteksty? – spytała Wiktoria, wywracając teatralnie oczami. – Zachowujesz się jak nastolatek, a masz sto dwadzieścia sześć lat.

- Młodość to stan umysłu – powiedział z szerokim uśmiechem na twarzy.

- Albo jego brak – odparła Wiktoria przekornie.

- Czyżby komuś tu zebrało się na złośliwości? – spytał Falen, patrząc na nią z zadowoleniem, po czym przysunął dziewczynę znów do siebie. 

- Nie, nie, nie. Wystarczy tego dobrego – zaprotestowała, odpychając go od siebie delikatnie. – Ty się lepiej zajmij dopracowywaniem szczegółów naszego planu, dobrze?

- Jesteś równie irytująca jak ładna – mruknął zgryźliwie, ale posłusznie wypuścił ją z objęć, chociaż wcale nie miał na to ochoty. – Jednakże zanim weźmiemy się znów do roboty, może wypadałoby coś przegryźć? Nie jadłaś odkąd przyjechaliśmy…

- Dziękuję, ale nie jestem głodna – odparła, opadając na stojący przy oknie fotel.

- Musisz coś zjeść, żeby nie było, że cię głodzę – powiedział, ruszając ku drzwiom. – Mam przekazać służbie jakieś specjalne życzenia?

- Nie – pokręciła głową.

- Dobrze… To będzie po mojemu – odparł lekko, wzruszając ramionami, po czym wyszedł. Wiktoria została sama. Same ze swoimi myślami. Przytłoczona tym wszystkim dziewczyna myślała tylko, jak to wszystko rozwiązać. Nie spodziewała się, że Falen wyzna jej coś takiego… Była w szoku. Nie myślała też, że książę spróbuje ją pocałować i, że ona na to pozwoli… Imevit? Nie Imevit? Jedno było pewne. Falen był, jest i będzie Zdrajcą, mordercą i spiskowcem. Nie należy o tym zapominać, nawet jeśli zdarza mu się robić i dobre rzeczy. Nawet gdyby jej uczucie do Cedrica osłabło, a tego bardzo chciałby Falen, nie było możliwości, by przeszła na stronę Wyklętych. Nawet dla niego. Wiktoria nie mogłaby być jednym ze Zdrajców. Nigdy. To, co robili, było dla niej straszne. Nie do pomyślenia dla dziewczyny był również fakt, by tak traktować rodzinę i poddanych. By tak traktować ludzi w ogóle… Albo raczej elfy… Albowiem chodziły słuch, że Falen planuje nawet przywrócić niewolnictwo, które to zniósł uprzednio Wespazjan. Jak można w ogóle wpaść na taki pomysł?!- myślała. – Jak można odbierać innym ich wolność?!

 Posępne rozmyślania Wiktorii przerwało dopiero pukanie do drzwi. Kiedy dziewczyna

otworzyła, w drzwiach ujrzała niską, drobnej budowy czarnowłosą kobietę. Służąca mierząc ją badawczym spojrzeniem, poinformowała, iż kolacja jest już gotowa. Świadoma, że Wiktoria w całej Twierdzy zna tylko tę jedną komnatę, zaproponowała sztywno, iż zaprowadzi ją do książęcej jadalni. Dziewczyna przystała na propozycję młodziutkiej służki i ruszyła za Zdrajczynią. Na miejscu czekała na nią kolejna niespodzianka. Albowiem Falen naprawdę się postarał. Zorganizował coś w rodzaju kolacji przy świecach. Tylko we dwoje. Wszędzie były kwiaty podobne do róż o czarnych i czerwonych płatkach. Ku zdziwieniu Wiktorii, atmosfera była naprawdę przyjazna i po raz pierwszy ani przez chwilę nie powiewało grozą czy wrogością. Mimo wszystko Falen tego wieczoru nie spróbował niczego więcej, żeby nie przedobrzyć i na powrót nie zniechęcić jej do siebie. Po wieczerzy książę odprowadził wciąż trochę zmieszaną Wiktorię do jej komnaty.

***

Przez noc wichura zdążyła się uspokoić i teraz za oknem zamiast gwałtownej zamieci widać było tylko lekko prószący śnieg. Zmęczona dziewczyna spała prawie całą drogę, podczas gdy Falen z zaciekawieniem wertował księgę, w której jak się okazało, prócz receptury na antidotum dla Wespazjana znajdowały się także opisy działania wielu innych mikstur… Eliksir transmutacji, „O, to jest dobre” – pomyślał Zdrajca,  a w jego głowie pojawiły się już tysiące zastosowań. Wywar zamiany ciał, „To jeszcze lepsze” – skwitował w myślach. Wszystko w tej księdze wyglądało bardzo interesująco, ale to stara rycina, przedstawiająca małą buteleczkę z trupią czaszką na „etykiecie” przykuła najbardziej jego uwagę. Esencja ze smoczego jadu. Trucizna. „W sumie przydałoby się doprawić czymś napój mojego drogiego braciszka…” – pomyślał z szatańskim uśmieszkiem na ustach Falen. Obaj bracia mieli do siebie żal niemalże o wszystko, ale między nimi była zasadnicza różnica. Cedric życzył źle starszemu, lecz mimo wszystko zabiłby go tylko w ostateczności. Falen natomiast najchętniej zrobiłby to już teraz. Przed rzeczywistym otruciem przyrodniego brata powstrzymywała go tylko świadomość, że zostałby wtedy uznany za tchórza, który bał się stanąć z nim oko w oko w walce. Jednakże prawda była taka, że chociaż oboje byli znakomitymi wojownikami, wprawionymi w boju i wyszkolonymi przez najlepszych rycerzy, żaden z braci jakoś nie kwapił się do tego, by stanąć do pojedynku. Zwycięstwo jest pewne wówczas, gdy przeciwnik nie wie, na co cię stać. Nie potrafi przewidzieć twoich ruchów... Wtedy choć dany wojak jest silny i doświadczony, rychło przegrywa. Tu sytuacja była całkiem inna. Falen i Cedric znali się niemalże na wylot. Jedno potrafiło czytać z drugiego jak z otwartej księgi. Falen potrafił przewidzieć każdy ruch Cedrica, a Cedric zablokować każdy cios Falena. Tym sposobem każda ich walka ciągnęła się w nieskończoność, a gdy już dobiegła końca, przeważnie ogłaszano remis. Niektórzy mogliby powiedzieć, że właśnie dzięki temu pojedynek był ciekawy, ale nie był. Taka walka była irytująca dla obu stron, bo była niczym zmaganie się ze swoim nieodłącznym cieniem. A wiadomo, że cienia nie da się pokonać. On jest jakby częścią ciebie, robi to, co ty.

***

Pod Alamer zajechali w godzinach popołudniowych. Ledwo powóz się zatrzymał, a Wiktoria wyskoczyła z niego i wbiegła do środka pałacu. Dziewczyna chciała jak najszybciej porozmawiać z Cedricem i wszystko mu wyjaśnić, o ile można było to wyjaśnić. Musiała go przeprosić za to, że poprzedniego dnia tak po prostu go zostawiła i wybyła gdzieś z jego bratem, nie siląc się na słowo wyjaśnienia, na które przecież zasługiwał. Jasne, że nie mogła mu powiedzieć wszystkiego, ale należało to chociaż jakoś załagodzić. Wiktoria miała tylko nadzieję, iż Falen dotrzyma obietnicy i nie szepnie Cedricowi ani słówka o tym, co się wydarzyło. Dziewczyna zapukała do drzwi jego sypialni, znajdującej na drugim piętrze prawego skrzydła pałacu.

- Widzę, że wróciłaś – rzucił młodszy z książę chłodnym głosem, gdy otworzył jej po chwili. Mimo na pozór obojętnego tonu, Wiktoria zdołała usłyszeć w nim nutę ulgi.

- Możemy porozmawiać w środku? – zaproponowała, łapiąc go za dłoń. Cedric nie wyrwał ręki, ale również nie odwzajemnił uścisku. Próbował pozostać obojętny.

-Rób, co chcesz – rzucił, przepuszczając ją w drzwiach. – Widzę, że nie nudziło ci się z Falenem – zauważył zgryźliwie, patrząc na jej potargane we śnie włosy i lekko wygniecioną suknię. 

- Po prostu zasnęłam w powozie. Dopiero wróciłam i od razu przyszłam do ciebie, więc wybacz, ale nie miałam czasu się ogarnąć… - odparła, rumieniąc się lekko.

- No jasne… Rozumiem – mruknął pod nosem, nie patrząc jej w oczy. – To nie wyjaśnia, gdzie zniknęłaś na całą noc. I to z Falenem – imię brata wymówił jak najgorszą obelgę, przekleństwo.

- Cedricu… - Wiktoria zaczerpnęła głęboki oddech, siadając na skrawku jego łóżka. – Nie mogę ci powiedzieć wszystkiego. Po prostu nie mogę, a ty musisz mi zaufać… Ufasz mi? – spytała cicho, patrząc na niego smutno swymi dużymi, zielonymi jak szmaragdy oczami.

Książę milczał przez dłuższą chwilę, ale w końcu powiedział ku jej ogromnej uldze:

- Ufam.

- Taką miałam nadzieję – przyznała, posyłając mu blady uśmiech.

- Czyli nie dowiem się, co tam robiliście? – spytał w końcu, posyłając jej krzywy uśmieszek. – Ani gdzie?

- Nie – powiedziała Wiktoria, również się uśmiechając. – Po prostu musisz mi zaufać, że wiem co robię.

- Ale wy… nie… No wiesz…?

- Na Karanirską Gwiazdę, oczywiście, że nie! – zaprzeczyła gorliwie. – Ced, jeśli chciałabym cię zdradzić, robiłam bym to tak, że nawet byś nie zauważył, a przede wszystkim nie jechałabym z Falenem nigdzie na twoich oczach, żeby się nie wydało. Gdybym cię zdradzała, a nie mam takiego zamiaru, zrobiłabym tak, abyś niczego nie podejrzewał – powiedziała, wywracając teatralnie oczami.

- Wielkie dzięki, bardzo mnie uspokoiłaś  - odpowiedział, po czym oboje się roześmieli.

- Czyli już się nie gniewasz? – upewniła się, zawieszając się mu na szyi.

- Zależy czy odpowiednio mnie przekonasz, żebym się nie gniewał – powiedział przekornie Cedric, przysuwając ją bliżej do siebie. Wiktoria momentalnie się rozpromieniła, po czym pocałowała go w usta.

- Może być? – spytała po chwili.

- Jak najbardziej – powiedział, po czym dodał znacznie ciszej. – Jak na początek, oczywiście…

- No wiesz ty co? – zaśmiała się perliście dziewczyna. – Czemu mam wrażenie, że ktoś tu składa mi niemoralne propozycje? – spytała, patrząc na niego zadziornie.

- Bo tak jest – szepnął, a na jego twarzy zamajaczył łobuzerski uśmiech, który Wiktoria tak kochała.

- Więc może już czas się pogodzić? – spytała zadowolona, majstrując przy guzikach jego aksamitnej koszuli.

- Podoba mi się ten pomysł – odparł ze śmiechem, pomagając jej.

 A co było dalej, każdy wie…

Meridiane Falori ^^^

_______________________________________________

Cześć! Co myślicie o rozdziale? Tym, których o mało nie zanudzam na śmierć, chcę powiedzieć, że już za jeden, dwa rozdziały przejdziemy do konkretnej akcji. Przepraszam, jeśli było to cukierkowe, ale trzeba było to wyjaśnić ;)

Mój tumblr :) 

Mój ak ;)