Rozdział 29

Falenem tak wstrząsnęła wiadomość o tym, iż Temida spodziewa się jego dziecka, że starszy z książąt całkowicie odciął się od świata. Przez przeszło tydzień nie wychodził ze swych komnat i z nikim nie rozmawiał. Nawet kiedy służba przynosiła mu posiłki, nie otwierał im, tylko kazał zostawiać tacę pod drzwiami. Falen nie dopuszczał do siebie nawet Temidy, będącej w samym centrum tego całego zamieszania. Odkąd seliwiańska księżniczka posłała do ojca feniksa z tą jakże wesołą nowiną, władca Trójkrólestwa nalegał na spotkanie z Falenem, lecz karanirski książę zbywał go za każdym razem (oczywiście jeśli już raczył odpisać na jego list). Falen domyślał się, co może chodzić po głowie Seliwowi, więc mimo łączącej ich przyjaźni, próbował odwlekać spotkanie z nim tak długo, jak tylko się da. Wiadomość o dziecku spowodowała nie tylko to, że chłopak nie mógł już zmrużyć oka (o czym świadczyły sińce pod jego błękitnymi oczami), ale też to, iż  syn Wespazjana po raz pierwszy od dawna stracił panowanie nad swoją drugą naturą. Przez te siedem dni Falenowi udało się wywołać dwa potężne sztormy, spowodował również to, iż woda w płynącej przez całą Karanirę rzece Fleur wylała, a jakby tego było mało, nad całym królestwem kolejny dzień szalała ogromna ulewa. Cedric miał już dosyć humorów brata i poszedł z nim porozmawiać. Nie miał zamiarów go jednak pocieszać czy gratulować przyszłemu tatusiowi. Młodszego z książąt nie interesował jego stan psychiczny, a do jego sypialni poprowadziła go tylko troska o poddanych. No bo dlaczego Cedric miałby się przejmować Falenem po tym wszystkim? Po tym jak podstępnie pozbawił go miejsca na należnym mu  tronie w Alamer i po tym, jak groził Wiktorii śmiercią, a uprzednio ją porwał nie potrafił nazwać go już nawet bratem. Taki ktoś jak Falen nie zasługiwał na litość. Elfy tak jak ludzie mieli to do siebie, że popełniają błędy, lecz tego, co on uczynił nie można nazwać błędem. To jest zbyt duża skala.

- Falen, otwieraj! – zagrzmiał Cedric, waląc w drzwi.

Korytarz, prowadzący do komnat Falena

- Idź precz! – zawołał starszy, nawet nie podnosząc się z łóżka.

- Nie odejdę stąd póki nie otworzysz tych przeklętych drzwi! – zaprotestował. Falen zignorował brata. Niestety po kilku minutach nie wytrzymał tego hałasu i przeklinając go pod nosem, zwlekł się z łóżka i nałożywszy szlafrok z czarnego aksamitu, ruszył do drzwi. – Czego chcesz? – warknął Falen, stając w końcu z bratem twarzą w twarz.

- Nie obchodzisz mnie ty. Nie obchodzi mnie Temida i ten wasz przyszły Zdrajca, ale obchodzą mnie poddani – powiedział ostrym tonem, wchodząc do środka.

- Tak, możesz wejść. Dzięki, że spytałeś – mruknął Falen z irytacją. – Mamusia manier nie nauczyła?

- Nie denerwuj mnie – rzucił wściekle Cedric. – Masz to wszystko natychmiast zatrzymać.

- Zdefiniuj „wszystko” – odparł Falen z ironicznym uśmieszkiem na ustach, po czym ignorując brata, na powrót zagrzebał się w jedwabnej pościeli.

- Masz natychmiast powstrzymać ten deszcz, uspokoić morze, innymi słowy – wszystko ma wrócić do normy. Chociaż raz nie zachowuj się jak rozkapryszony dzieciak, ja cię proszę!

- Wpadłeś tu do mojej sypialni i się awanturujesz. I że to niby ja zachowuje się jak dzieciak? – spytał kpiąco, posyłając bratu prowokujące spojrzenie.

- Pomyślmy dlaczego?! Może bo chcesz nas tu wszystkich potopić, a ja nie mam zamiaru budować arki?!

- O, wyluzuj trochę – mruknął Falen, wywracając teatralnie oczami. – Nie robię nic złego. Wieśniacy skarżyli się, że jest susza, to niech teraz nie narzekają.

- To wcale nie jest zabawne. Chyba tylko cudem nikt nie utoną, kiedy postanowiłeś sobie wywołać powódź.

- Nie do końca nad tym panuję, zresztą… Co obchodzi mnie los reszty? – odparł starszy z nich. Nic sobie nie robiąc ze słów brata. – Poza tym postawmy sprawę jasno. Nie lubię cię, jasne? Byłbym gotów pogrążyć całą Karanirę w ogniu i wodzie, jeśli zdołałbym cię tym wyprowadzić z równowagi. Tylko Wiktorii by mi było trochę szkoda… Biedaczka chyba średnio sobie radzi w ekstremalnych sytuacjach… Cóż… Może bym ją przygarnął jak Temidę? Interesująca opcja… Na pewno by się polubiły.

- Nie przeciągaj struny – syknął ostrzegawczo Cedric. – Dobrze wiem, że interesujesz się nią tylko, by zrobić mi na złość. Gdyby nie zależało mi na Wiktorii, nawet byś na nią nie spojrzał.

- A skąd ty to możesz wiedzieć? – zaśmiał się Falen. – Śmiało mogę powiedzieć, że ta ludzka dziewczyna urodą dorównuje Temidzie, a nawet ją przewyższa. Głupia też nie jest, a to dobrze… Drażni mnie tylko to, że na każdym kroku podkreśla jak to mnie nie znosi. Po jakimś czasie te wieczne narzekanie zaczyna człowieka drażnić. To i tak cud, że sam jej nie uciszyłem, podczas jej miesięcznego pobytu w Dolinie Smoczych Płomieni – powiedział z pewnego rodzaju znużeniem, zadowolony z tego, że udało mu się trafić w słaby punkt brata. – Ale nie bój się, w końcu twoja rudowłosa ptaszyna przejrzy na oczy i stanie się bardziej przystępna.

- Wiktorii nie dostaniesz. Ona nigdy z własnej woli nie zechciałaby z tobą być – odparł Cedric, posyłając mu pogardliwe spojrzenie.

- Z tą własną wolą różnie bywa, przecież wiesz – rzucił Falen w odpowiedzi, a jego lodowato błękitne oczy błysnęły złowrogo. – Królowi wszystko wolno.

- Nie jesteś jeszcze królem.

- Ale będę.

- Uważaj, bo ci na to pozwolę – powiedział Cedric, posyłając bratu drwiący uśmieszek. – Masz piętnaście minut na zatrzymanie tego kataklizmu albo porozmawiamy inaczej – rzucił groźnie.

- Już się ciebie boję, ty moje niewydarzone książątko.

- Zaczniesz. Ty nie grasz czysto, więc ja też nie mam zamiaru – rzucił Cedric z nietypowym dla siebie chłodem, po czym opuścił komnatę brata, zatrzaskując za sobą drzwi z głośnym hukiem.

- Ikhre seviel kharias ferir – mruknął pod nosem zirytowany Falen, a jego słowa były równoznaczne z życzeniem, by brat zginął w najgorszy z możliwych sposobów.

***

- I co? Porozmawiałeś z nim? – pytała zaaferowana Nimfadora, gdy tylko Cedric opuścił komnatę Falena.

- Można tak powiedzieć – mruknął książę, ruszając w stronę biblioteki pałacowej, w której to mieli się spotkać z Wiktorią, Erykiem i Wespazjanem.

- Ale byłeś delikatny, tak? Wiesz, że nasz brat ma ciężki okres…

- Nimfadoro! Jak już to twój brat, nie mój. Ja mam go dosyć. Zrozum w końcu, że on zdradził nasz wszystkich! Nie bez powodu jest Wyklęty. Nie mam zamiaru cackać się z tym zakłamany Zdrajcą.

- Ale… Och, Cedricu czy naprawdę spisałeś go już na straty? Zafascynowała go ciemna strona, ale wciąż wierzę, iż wróci na drogę światła. Czy i ty nie masz jeszcze nadziei? – spytała księżniczka z wyrzutem.

- Moja nadzieja już dawno umarła – odparł oschle. – Wierzyłem w niego dostatecznie długo, a ten jak mi się za to odpłacił? Jak odpłacił nam wszystkim? Nimfadoro, nie możesz ciągle mówić o Falenie jak o biednej, zbłąkanej owieczce, która trochę się pogubiła w życiu.

- Masz rację, Falen popełnił wiele błędów… - zaczęła niepewnie, lecz brat jej przerwał.

- Błędów? – zakpił. – Tego co zrobił nie można nazwać błędami. Twój brat, skoro tak się upierasz, by jeszcze nosił to miano, ma na rękach krew wielu osób.  Nie było ciebie wtedy w Dolinie Smoczych Płomieni i nie widziałaś, co zgotował naszym żołnierzom. To była regularna rzeź.

Nimfadora nic na to nie odpowiedziała. Nie wiedziała, co można by było na to odpowiedzieć. Dziewczyna nie chciała tracić wiary w przyrodniego brata, lecz noszenie w sobie nadziei na zmianę postępowania kogoś takiego jak Falen stawało się coraz trudniejsze. Nawet sama Nimfadora coraz częściej przyłapywała się na tym, że zaczynała wątpić, czy owa zmiana kiedykolwiek nastąpi. A co jeśli Falen był taki jak Karden? Co jeśli ma zamiar pozostać Zdrajcą do końca i z czasem posunie się to jeszcze straszniejszych czynów jak ich wuj? Co wtedy? Księżniczka bała się myśleć, jak to będzie, po śmierci ojca. Bała się tego, co się stanie, gdy Falen zasiądzie na tronie i, kiedy Zdrajcy obejmą panowanie nad Karanirą.  Oczywiście była pewna, że Cedric wraz z Erykiem zrobią wszystko, aby do tego nie dopuścić, ale czy im się uda? Nimfadora nie widziała. Nikt nie mógł wiedzieć.

- O, jesteście już – powiedział siedzący za owalnym stołem w bibliotece Wespazjan, uśmiechając się do syna i córki łagodnie.  Po lewej stronie króla siedzieli Wiktoria i Eryk, rozmawiający ze sobą szeptem.

- Dlaczego chciałeś nas wszystkich widzieć? – spytał Cedric, siadając po prawicy monarchy.

- Jak dobrze wiecie z dnia na dzień słabnę coraz bardziej – zaczął Wespazjan, a z jego pooranej zmarszczkami twarzy zniknął cień uśmiechu, którym chwilę temu obdarzył swoje dzieci. – Macie też zapewne świadomość tego, co będzie się tu dziać, po mojej śmierci… Wiem, że ojciec nie powinien tak mówić, ani nie powinien faworyzować któregoś ze swych dzieci, ale… - król wziął głęboki oddech, po czym kontynuował. – Uważam, że fascynacja Falena światem cienia i otaczanie się Zdrajcami jest niebezpieczne dla kraju i poddanych. W przeciwieństwie do was, ja już raz widziałem Karanirę, płonącą płomieniami wszechogarniającej zdrady, kiedy to Karden sprawował władze. To były straszne czasy. Straszne i mroczne, a kiedy Falen zasiądzie na tronie, boję się, iż historia zatoczy koło.

- Ale jak temu zapobiec? – spytał Eryk posępnie. – Co wtedy zrobiłeś, królu, aby przepędzić Zdrajców z Alamer?

- Musicie wiedzieć, że tej wojny nie da się wygrać w pojedynkę. Falen ma za sobą cała Unię Kardeńską, więc i wy musicie znaleźć sobie silnych przyjaciół.

- Co Wasza Wysokość przez to rozumie? – spytała Wiktoria, marszcząc brwi.

- Cedricu, musisz na nowo zwołać Zakon Przymierza* - powiedział władca grobowym tonem, a po jego słowach zapadła martwa cisza.

- Ale Zakon rozpadł się lata temu – ozwał się w końcu książę, zaskoczony pomysłem ojca. – Został rozwiązany w dniu, w którym wydawało się, iż Karden ostatecznie został pokonany.

-  Ale niebezpieczeństwo znowu powróciło i znów trzeba się zjednoczyć. Jeśli to nie nastąpi, w pojedynkę nie zdołasz zapobiec włączeniu Karaniry do Unii Kardeńskiej, zwłaszcza że Falen ma poparcie takiego mocarstwa, jakim jest Trójkrólestwo Seliwa.

- Z pomocą Zakonu mamy nie dopuścić do koronacji Falena, prawda? – spytała niepewnie Nimfadora.

- Dokładnie tak, córeczko.

- Ale… Co jak już pojmiemy Falena? Co wtedy? Przecież nie możemy go zabić… Bo nie możemy, prawda? – głos księżniczki balansował na skraju załamania. Nie potrafiła spokojnie rozmawiać o bracie, jego wybrykach i o tym, jakie sprowadzi na siebie konsekwencje.

- Jeśli spełnią się nasze najgorsze przypuszczenia i Falen rzeczywiście pójdzie w ślady mego brata, trzeba będzie postawić go przed Sądem Przymierza.

- Rozumiem – odparł zdawkowo Cedric. – Kiedy mam zacząć przygotowania do wojny?

- Jak najprędzej – powiedział Wespazjan, starając się nie okazywać tego, jak ta sytuacja była dla niego trudna, gdyż oto on musiał spiskować przeciw własnemu synowi, własnemu dziecku. To nie było normalne. Lecz czy to ten syn sam tego na siebie nie sprowadził, zdradzając go?

Karanirska korona, pochodząca jeszcze z czasów pierwszego władcy - Imeny

- Nie zrozum mnie źle, królu, ale dlaczego nie możemy unieszkodliwić Falena już teraz? Wszyscy wiemy, jak się skończy jego koronacja i patrząc obiektywnie, można dostrzec, że on… Falen zabrnął już w to wszystko za daleko, by się wycofać. Poza tym szczerze wątpię, żeby chciał odejść od czegoś, co pomaga mu w zdobyciu upragnionej władzy… - wtrącił młody lord, posyłając Cedricowi znaczące spojrzenie.

- Nie, Eryku, tak nie można – odparł Wespazjan posępnie. – Póki ja żyję będzie spokój. Dopóki jeszcze jestem w Alamer, Falen nie będzie mógł wam nic zrobić, więc i wy nie róbcie niczego mu. Zakon trzeba powołać jak najszybciej, żeby zdołał się zgrać, lecz jakiekolwiek działania zbrojne czy spiskowe podejmijcie dopiero, gdy powietrze przeszyje dźwięk pogrzebowego dzwonu. Wtedy rozpocznie się wojna.

_______________________________________________________________________________

* Zakon Przymierza to organizacja, którą powołał do życia Wespazjan Lupus, aby pomogła mu w obaleniu brata. Wśród członków Zakonu znajdowali się przedstawiciele państw połączonych Przymierzem (spis owych krain znajduje się w zakładce „Bohaterzy”) i bardziej znaczący dla królestwa karanirscy szlachcice.

__________________________________________

Jak oceniacie moje wypociny? Wiem, że w tym rozdziale mało się dzieje, ale trzeba było zrobić wprowadzenie, jakby przejście do dalszej akcji. Jednakże mam nadzieję, że nie nudziliście się, czytając go :) Piszcie w komentarzach czy wam się podobało, jeśli tak, to co :)

Pozdrawiam, Meridiane Falori

Ps Przepraszam, że musieliście tyle czekać na ten rozdział.
KONTAKT ----> ASK