Rozdział 18

Falen, Cedric i Wiktoria wraz z dwoma potężnymi strażnikami udali się ku Centralnej Wieży. Tej samej, z której jeszcze chwilę temu starszy książę obserwował z dziewczyną przebieg bitwy. Gdy tylko dotarli po stromych, spiralnych schodach na górę, ich oczom ukazały się tysiące rycerzy zarówno Alamer, jak i Zdrajców. W czasie, gdy ich dowódcy pertraktowali, oni byli zmuszeni czekać bowiem takie panowały zasady na polu bitwy. Alamerczycy z trudem powstrzymywali się przed wystrzelaniem wrogów z łuków, a Wyklęci przed nadzianiem jak największej liczby wojowników Wespazjana na swe kopie. Atmosfera była napięta.

- Drodzy poddani! – zagrzmiał Falen, rozkładając ręce w geście chłodnego pozdrowienia. – Walczyliście dzielnie, lecz z tej walki nie przyszło wam nic prócz porażki.

Wśród zebranych rozległy się podniesione szepty. 

 

- Dzisiejszej nocy ponieśliście klęskę, Alamer. Drodzy pobratymcy, oto nadeszła chwila naszego triumfu, gdyż wraz z mym drogim bratem – wskazał teatralne na Cedrica – mamy wam do przekazania radosną wieść! Albowiem tej nocy Cedric IV Wisear zrezygnował z walki o koronę. Oddajcie pokłon swojemu przyszłemu królowi! – rozkazał. Zdrajcy natychmiast wykonali polecenie, skandując przy tym jego imię. Niektórzy spośród rycerstwa Alamer również uklękli przed jego obliczem, na co ci lojalni Cedricowi i Wespazjanowi obrzucili ich pogardliwym spojrzeniem, nie szczędząc przy tym obelg, rzucanych pod adresem tchórzy. – Widzę, że nie wszyscy usłyszeli… - udał zmartwienie. – Powiedziałem „pokłon”!

- Możemy paść nawet i na twarz, ale przed Cedriciem. Nie przed tobą – zawołał Eryk, który podobnie jak większość Alamerczyków, pozostał nieugięty.

- Skoro sami nie chcecie, może wam pomogę? – Falen wyszeptał kilka słów w języku, przypominającym szum drzew i nagle pod wszystkimi ugięły się kolana. Teraz pod murami Twierdzy nie było już ni elfa, ni człowieka który nie klękałby przed nim. Straszy książę popatrzył po zebranych z wyższością.

- Nie wstyd ci wykorzystywać czarów do takich celów? – spytał oskarżycielsko Cedric, nie puszczając dłoni ukochanej.

- Nie. Przeszkadza ci to? – Falen spojrzał na niego spod uniesionej brwi. Młodszy książę posłał mu pełne zawodu spojrzenie.

- Jesteś beznadziejny.

- Zaczynasz się powtarzać – odparł zgryźliwie Falen, posyłając mu drwiący uśmieszek. – Powinienem teraz was wszystkich wziąć w niewolę, albo od razu zabić jeden po drugim, lecz wyjątkowo tego nie uczynię. Dziś pozwolę wam iść wolno, abyście mogli głosić moje zwycięstwo i potęgę Zdrajców. Niebawem to do nas będzie należeć cała Karanira. Ja, z racji tego, iż jestem znany ze swej wspaniałomyślności, daję wam wybór. Możecie przyłączyć się do mnie i triumfować wraz ze mną lub dalej spiskować z moim bratem, narażając się tym samym na dożywotnie wygnanie, albo gorzej. A więc? Kto jest ze mną?

- Żaden szanujący się Alamerczyk do ciebie nie dołączy – odparowała Wiktoria, ściskając mocniej dłoń Cedrica, który obserwował całą tą scenę z lodowatą rezerwą. Młodszy książę był dumny i nie zamierzał dać bratu tej satysfakcji i wdawać się z nim w kłótnie na oczach tych wszystkich elfów.

- Zaraz się okaże, jak wiele warta jest lojalność i honor twego ludu – odparł ze stoickim spokojem Falen, z lubością przeciągając sylaby. – Ci, którzy nie chcą na wstępie być spisani na straty, niech pójdą za hrabią Flinem do Wielkiej Sali – polecił, ściągając tym samym zaklęcie, które kazało wszystkim klęczeć. Widząc, jak kilkunastu spośród nich uczyniło dokładnie to, co chciał Falen, Cedric poczuł ukłucie zdrady. Co prawda tych kilkunastu rycerzy było tylko kroplą w morzu armii Alamer, lecz dla niego wszyscy poddani byli niezwykle ważni i pokładał w nich nadzieję. Nadzieję, którą teraz tych kilkunastu żołnierzy zawiodło.

„Nie przejmuj się nimi – pomyślała Wiktoria, wiedząc, iż Cedric przeczyta jej myśl. – nie są tego warci.”

„Masz rację – odpowiedział jej chłopak. – Sami wybrali drogę cienia, niech teraz zbierają owoce swoich wyborów. Wkrótce sami pożałują, że mają takiego króla.”

„Tak.”

- Poddani? Może nagrodzicie Nowych w naszych szeregach brawami? – zachęcił ich z uśmiechem Falen. Rozległy się oklaski, a rycerze Cedrica obserwowali tą scenę z narastającą złością. Priwetus był pewien, że w tym momencie każdy wojownik z jego oddziału chce dokładnie tego samego co on. Przebić zdradzieckie serce starszego z książąt na wylot. A potem dźgnąć jeszcze kilka razy, tak dla pewności. – Na dziś koniec tej prezentacji – rzucił w końcu, odwracając się do brata i odprawiając strażników. – Możecie odejść.

- Łaskawca się znalazł – rzuciła zgryźliwie Wiktoria. Falen uśmiechnął się tylko drwiąco i powiedział:

- Jak chcesz, zawsze możesz zabawić tu trochę dłużej.

- Bardzo zabawne – prychnęła, krzyżując ramiona na piersi. Cedric objął ją czule.

- Nie radziłbym wam knucia czegokolwiek za moimi plecami, ponieważ cały ten czas w Alamer będę miał was na oku– dodał po chwili, a w jego głosie wyraźnie czuć było groźbę. – Domyślam się, iż pewnie mimo wszystko będziecie czegoś próbować, więc módlcie się, abym się o tym nie dowiedział. Nie chcecie wiedzieć, jaki zafunduję wam odwet.

- Grozisz, grozisz, ale zapominasz, że ja też mam całkiem sporą armię i stoją za mną murem państwa Przymierza. Pamiętasz je? To właśnie one pokonały Kardena lata temu i zrobią to również z tobą, jeśli tylko zaczniesz sobie na zbyt wiele pozwalać, braciszku – odparł arogancko Cedric, posyłając mu wyzywające spojrzenie.

- A mnie popiera cała Unia Kardeńska. Zatem chwilowo mamy remis – rzucił Falen z chłodnym rozbawieniem. Po postanowieniu Cedrica, że nie da się mu sprowokować, nie pozostało nic. Drażnili się jeszcze chwilę, potem poleciało parę wyzwisk i prawie doszło do rękoczynów i Wiktoria musiała ich rozdzielać, ale w końcu cała trójka zapanowała nad sobą. Dziewczyna zawsze miała Cedrica za łagodnego, dobrze ułożonego chłopaka, ale tego dnia zobaczyła jego inną twarz. Uświadomiła sobie, że jest on niezwykle pewny siebie i porywczy, ale wierzy w to, o co walczy, co zdecydowanie można było uznać mu za plus. Była szczęśliwa, że trafiła na kogoś takiego. Jasne, Cedric jak każdy miał swoje wady, ale dla niej był idealny. Wiktoria doceniała to, co dziś zrobił i była mu za to niezwykle wdzięczna.

- Wiktoria! – zawołał Eryk, obejmując mocno siostrę, gdy wraz z Cedriciem opuściła mury Twierdzy. – Jesteś cała? Wszystko dobrze? – pytał przejęty.

- Tak, teraz już tak – szepnęła, zarzucając bratu ręce na szyję. – Dziękuję wam za… za wszystko – powiedziała, patrząc to na Eryka, to na Cedrica.

- Nie dziękuj – powiedział ciepło książę. – Nimfadora już czeka w Alamer. Czeka na ciebie dom.

Dom. Jak to pięknie brzmiało. Ktoś, kto był go pozbawiony przez tyle lat, nie doceniał tego. Ona doceniała. Cedric miał rację. Alamer było ich domem, bo mieszkali tam ci, na których im zależało. Ci, których kochali… plus Falen, ale chyba w każdym domu jest co najmniej jeden znienawidzony sąsiad.

- Wynośmy się stąd jak najszybciej, bo jeszcze Falenowi się odwidzi i zachce mu się kolejnej jadki – zaproponował Eryk, wsiadając z powrotem na konia.

- Dobry pomysł. Też nie mam ochoty spędzić tu ani chwili dłużej – mruknął Cedric. – Chodź, Tori, jedziesz ze mną – powiedział, pomagając dziewczynie wsiąść na swojego śnieżnobiałego wierzchowca. Cedric usiadł tuż za nią i obejmując ją, chwycił lejce.

- Tak z ciekawości… - zaczął Eryk. -  Nie miałbyś nic przeciwko, gdybym zakradł się w nocy do komnaty tego gada i zadźgał go we śnie? – spytał lekkim tonem, a jego oczy błysnęły złowrogo.

- Nie, coś ty – Cedric machnął ręką. – Zawołaj mnie, a chętnie pomogę  – odparł, po czym ruszyli.

***

Gdy zajechali przed Alamer, było już południe. Wielu rycerzy udało się niezwłocznie do skrzydła szpitalnego, aby opatrzyć doznane rany, a inni (ci, którzy wyszli ze starcia bez szwanku) rozjechali się do swych domów. Gdy tylko Nimfadora zobaczyła przez okno zbliżające się z oddali wojsko, natychmiast wybiegła im naprzeciw. 

- Jesteście wreszcie! Tak się o was martwiłam! – zawołała z niewyobrażalną ulgą w głosie księżniczka.

- Nimfadora! – Wiktoria zsunęła się z grzbietu zwierzęcia i uścisnęła Nimfadorę.

- Tori! Jesteś cała? Wiedziałam, że wrócisz!

- Też się cieszę, że cię widzę – powiedziała, posyłając jej siostrzany uśmiech.

- Odzyskaliśmy Wiktorię, ale mamy też dla ciebie złe wieści – wtrącił Cedric. – Boję się, że będzie to dla ciebie spory cios.

- Chodzi o Falena? – spytała smutno, patrząc na niego swym wielkimi, błękitnymi jak niebo oczami.

- Skąd wiedziałaś? – książę nie krył zdumienia.

- Kiedy wyruszyliście, zobaczyłam jakiś błysk w komnacie ojca… - zaczęła z żalem. – Pobiegłam sprawdzić, co się stało i… wtedy go zobaczyłam. Tata leżał na ziemi, a on stał nad nim… Wtedy dowiedziałam się, iż jest Zdrajcą. Chciałam was uprzedzić, ale was już nie było – słowa z trudem przechodziły jej przez gardło. Zawsze broniła Falena i usprawiedliwiała jego zachowanie, jak bardzo by złe nie było, ale teraz nie mogła… Tak właśnie spełniły się jej najgorsze obawy. Nimfadora od dłuższego czasu podejrzewała, że z bratem dzieje się coś złego, ale nie miała pojęcia, iż na taką skalę… - Próbowałam go zatrzymam, lecz co ja mogłam zrobić? Był silniejszy…

- Nie obwiniaj się – poprosił Eryk, kładąc jej dłoń na ramieniu. Nimfadora spojrzała mu prosto w oczy, a chłopak poczuł mocne ukłucie w sercu. Chciał ją teraz przyciągnąć do siebie, całować, szeptać do ucha piękne słowa, ale wiedział, że nie powinien. Oboje nie powinni. Cedric czasem pozwalał im na odrobinę czułości, ale co z tego skoro ona i tak nie mogła być jego? Przyjaciel już uświadomił Eryka, iż rozmowa z Wespazjanem Lupusem nie przyniosła żadnego efektu. Król wtedy był nieugięty, a co dopiero teraz, gdy koronacja Falena była już tylko kwestią czasu? Cedric słyszał na własne uszy, jak brat zapewniał, że przecież nic nie zrobiłby Nimfadorze. Wiktoria też słyszała, lecz pytanie brzmiało „Kto uwierzy w deklaracje Zdrajcy?”. Falen skrzywdził już tak wielu, że jedna osoba mniej czy więcej nie robiła mu różnicy. Zgodnie z Erykiem obiecali sobie nigdy nie wspominać księżniczce o rozmowie z królem.

- A co się dzieje teraz z Wespazjanem? Falen mu coś zrobił? – spytała z niepokojem Wiktoria.

- Nic poważnego mu nie jest. To było tylko chwilowe zasłabnięcie – powiedziała już spokojniej Nimfadora. – Nie opowiedzieliście mi jeszcze przebiegu starcia – przypomniała sobie nagle.

- Później, Nimfadoro, później wszystkiego się dowiesz – obiecał zmęczonym głosem Eryk. – Na razie powiem ci tylko tyle, że miałaś rację. Nie dość, iż twój braciszek postanowił sprowadzić sobie smoka, to jeszcze wybrał tego z gatunku tych najwredniejszych. Przysięgam, kiedyś zaadoptuję Ogniomiota i rzucę mu Falena na pożarcie.

- A właśnie… Falen niedługo wróci do Alamer, co wtedy? – spytała ni stąd, ni zowąd Wiktoria.

 - Póki ojciec żyje, zostaniemy w Alamer, żeby mieć oko na naszego „przyszłego króla”. Wolę mieć pewność, że ta żmija nie dosypie Wespazjanowi czegoś do napoju, aby szybciej przejąć władzę… - odrzekł Cedric odległym głosem. – Po Falenie można się już wszystkiego spodziewać.

- A co później? Co, gdy Wespazjan umrze? – dociekała dziewczyna.

- Nie wiem jak wy, ale ja nie mam zamiaru mieszkać ze Zdrajcą pod jednym dachem dłużej niż to konieczne. Przeniesiemy się wtedy do Auren – Cedric wzruszył beznamiętnie ramionami.

- Auren? – zdziwił się Eryk. – Gdzie to jest?

Auren

- Jakby ci to wytłumaczyć… Wiesz, gdzie znajduje się Wielki Las Cassiego?

- Na północ stąd. Jakieś pół godziny jazdy, nie mylę się? 

- Zgadza się. Pośrodku lasu znajduje się wielkie jezioro. Auren wzniesiono na jego wodach – wyjaśnił. – Jest to wielki pałac, porównywalny z Alamer. Auren jest trudno dostępne, nie łatwo się do niego przedrzeć, chyba że zna się drogę…

- W takim razie jesteśmy przygotowani – skwitował Eryk.

- Wiktorio, może będzie lepiej, jeśli pójdziesz się położyć. Jesteś bardzo blada i widać, że nie czujesz się najlepiej – powiedział po chwili Cedric troskliwie. Dziewczyna skinęła głową i obje ruszyli w stronę Alamer. Cedric odprowadził Wiktorię do jej komnaty.

- Może chcesz pobyć sama? Jeśli mam wyjść, to powiedz.

- Nie zostawiaj mnie – poprosiła, siadając na łóżku.

- Tori, wszystko dobrze? Co się dzieje? – chłopak usiadł tuż przy niej i objął czule ramieniem. - Już jesteś z nami. Już dobrze… - powiedział łagodnie.

- Problem w tym, że nic nie jest dobrze – odparła posępne, wtulając się w niego. – Jak ma być dobrze, skoro to wszystko wydarzyło się z mojego powodu?

- Nie rozumiem…

- Tylko pomyśl – poleciła. – To wszystko moja wina. Gdyby nie ja, nie jechalibyście na bitwę. Gdybyście nie wyruszyli do Doliny Smoczych Płomieni, Falen nie miałby takiej okazji omamienia Wespazjana. Gdyby nie ja, w ogóle do tej bitwy by nie doszło i nie zginęliby nasi ludzie. I gdyby nie ja, nie musiałbyś ulegać temu Zdrajcy…

- Wiktorio, nie zadręczaj się. To nie twoja wina, lecz Falena. Karden to zaczął, Wespazjan skończył i wszystko byłoby dobrze, gdyby Falen nie zechciał kontynuować. On jest winny temu wszystkiemu. On ma krew na rękach. I zapewniam cię, że jeśli zrobił ci coś, ja też wkrótce będę miał…

- Nie udało ci się mnie przekonać – mruknęła Wiktoria, spuszczając wzrok. – I tak uważam, że to wszystko przeze mnie.

- Jak chcesz, mogę ci to powtórzyć jeszcze kilka razy, ale wątpię, żebyś chciała słuchać tyle mojego gadania – zaśmiał się, a ona wymierzyła mu delikatnego kuksańca między żebra.

- A właśnie… Właściwie to jeszcze mi nie powiedziałaś, co cię tam spotkało… Założyłem, że cię nie skrzywdził, ale jeśli się mylę i mój brat czegokolwiek spróbował, powiedz, a wrócę tam i…

- Falen nic mi nie zrobił. Temida też nie. Oprócz ich i medyka nikt nie miał do mnie dostępu. Gdy tylko powiedziałam Falenowi, że jeden z jego Zdrajców mnie uderzył, on obiecał, iż nie pozwoli im mnie już tknąć...

- Czekaj… Ktoś śmiał podnieść na ciebie rękę? – spytał, a w jego głosie powiewała lodowata groźba. Przed tym całym porwaniem Wiktoria nigdy nie widziała go w takim stanie; nigdy nie słyszała w jego głosie takiej wrogości.

- Ale to nic wielkiego, naprawdę – odparł spokojnie. – Proszę, nie roztrząsaj tego.

- Wspomniałaś coś o medyku… - przypomniał sobie.

- Tak. Podczas pobytu w Twierdzy poważnie zachorowałam, ale Falen mnie wyleczył i pomógł dojść do siebie. Trzeba przyznać, że był wtedy naprawdę opiekuńczy… Sama nie mogę w to uwierzyć, ale tak było.

- Z tego, co mówisz, mój brat jest istnym aniołem… - rzucił, ale zaraz dodał znacznie ciszej z ironicznym uśmieszkiem na ustach – zniszczenia.

Wiktoria zachichotała.

- Skoro już mowa o Falenie… Powiedział mi coś, w co nie potrafiłam uwierzyć… Zresztą nadal nie potrafię, ale to chyba ważne, więc pytam ciebie.

- Jakich kłamstw nagadał ci tym razem?

- Powiedział mi o przepowiedni – odparła cicho, posyłając mu pytające spojrzenie. – Cedricu, o co w tym wszystkim chodzi? Co przede mną ukrywałeś?

Twarz księcia momentalnie stężała. Nie odpowiedział od razu.

Miranda ^^^^ 

________________________________________________

I co myślicie? Spodziewaliście się, że Cedricowi jednak nie uda się namówić Wespazjana? Szczerze mówiąc ja nie xD W pierwowzorze, który napisałam kiedyś w zeszycie udało mu się wtedy przekonać ojca i wszystko zaczynało się układać, ale stwierdziłam, że to byłoby zbyt przewidywalne, gdyby król tak nagle się zgodził na odwołanie ślubu z Rebio 3:-) Tak na marginesie myślicie, że ładna z nich para? To znaczy z Nimfadory i Eryka?  A może młoda księżniczka rzeczywiście powinna poślubić lorda Rebio II? A co sądzicie o Cedricu i Wiktorii? Piszcie :* I głosujcie w nowej sondzie :) Chcę poznać wasza opinię na zadane tam pytanie. Jeśli podoba wam się ten blog to byłabym wdzięczna, gdybyście udostępnili go dalej :) Dal was to tylko jedno kliknięcie na przycisk, a dla mnie wielka radość z nowych czytelników.

Pozdrawiam cieplutko :) 

Ps Jeśli macie jakieś pytania to zakładka "spytaj bohatera" stoi otworem ;)