Rozdział 16

O północy pod pałacem czekało gotowa do drogi armia. Dosiadające dostojnych koni wojsko było uzbrojone po zęby. Każdy jeden władał dwoma mieczami, sztyletem, zasłaniał się tarczą. Ponadto niektórzy dysponowali łukami lub kuszami, a jeszcze inni posiadali długie, stalowe kopie. Odziani byli w srebrne zbroje z wyrytym herbem Karaniry na piersi, a pod spodem mieli składające się z tysięcy metalowych kółeczek kolczugi. Do zbroi każdego przyczepiona była biała peleryna, tylko Cedric, jako książę, miał pelerynę w odcieniu głębokiego granatu. 

- Tylko uważajcie na siebie – poprosiła Nimfadora, przytulając się do Eryka. Chociaż noc była chłodna, dziewczynie nie przeszkadzało to, że stoi na mrozie tylko w cienkiej, białej, zrobionej z koronki sukience. Gdy zobaczyła, że zbierają się do drogi, wybiegła z Alamer jak stała,  aby ich pożegnać i życzyć powodzenia, nie zawracając sobie wtedy głowy szukaniem płaszcza czy ciepłych butów.

- Nie martw się o nas, Nimfadoro – szepnął jej do ucha Eryk, gładząc dłonią po złotych włosach. – Lepiej wracaj już do pałacu, bo się przeziębisz.

- Nic mi nie będzie, tylko wy wracajcie cali. Z Torii – powiedziała, wypuszczając go z objęć.

- Obiecuję, że przywieziemy ją całą i zdrową – odparł, stojący tuż przy nich Cedric. – Gdy się obudzisz, Wiktoria będzie już w Alamer.

- Mam nadzieję. Tylko proszę, nie rób niczego pochopnie – szepnęła, patrząc na brata z niepokojem swymi szeroko otwartymi, błękitnymi jak niebo oczami.

- Eryk chyba kazał ci się już nie martwić, więc nie zaprzątaj sobie głowy moimi decyzjami, jakiekolwiek by one nie były – powiedział Cedric, rzucając siostrze przyjazny, lecz lekko wymuszony uśmiech.

- Łatwo ci mówić – mruknęła. – Co jeśli Zdrajcy będą mieli smoki? Jesteście przygotowani na taką ewentualność?

- Racja, w Dolinie Smoczych Płomieni aż roi się od tych bestii, ale by nimi dysponować, Zdrajcy musieliby je najpierw schwytać. Atakujemy z zaskoczenia, więc raczej nie będą mieli na to czasu – odpowiedział ze stoickim spokojem Wileński.

- A z racji tego, iż nawet Wyklęci nie są takimi szaleńcami, aby trzymać smoki w podziemiach twierdzy od tak, nic nie powinno nas zaskoczyć – dodał Cedric pewnie.

- Chyba musimy już jechać – zauważył Eryk, spoglądając na zniecierpliwionych rycerzy.

- Masz racje. Już najwyższy czas – rzucił w odpowiedzi, wdrapując się na swego białego konia.

- Słodkich snów – Wileński ucałował delikatnie dziewczynę w czubek głowy, po czym wziął przykład z przyjaciela i również dosiadł swojego wierzchowca. – W drogę! – zakomenderował i całe wojsko jak jeden mąż, ruszyło w kierunku doliny, kierując się na zachód. Nimfadora patrzyła, jak odjeżdżają, aż całkowicie zniknęli na linii horyzontu. Dziewczyna odwróciła się na pięcie i ruszyła w kierunku pałacu Alamer. Gdy była już prawie u drzwi, zobaczyła błysk intensywnie zielonego, oślepiającego światła, wydobywający się z najwyższego okna zachodniej wieży. To okno wychodziło z sypialni Wespazjana. Nimfadora rozejrzała się dookoła. Była sama, nikt inny tego nie widział, więc sama musiała sprawdzić, co się stało. Z drżącym sercem wbiegła do pałacu i ruszyła korytarzami ku komnatom ojca.

*** W tym samym czasie***

Wespazjan Lupus obserwował z jednego z okien swej wieży szykujących się do drogi rycerzy. Musiał wytężać wzrok, aby dostrzec cokolwiek w bladym, księżycowym świetle. Nie dość, że było ciemno, to w dodatku wzrok już nie ten, co za młodych lat. Właśnie w tymże stanie zadumy zastał go Falen, gdy bezszelestnie wkroczył do jego sypialni.

- Na co tak patrzysz? – spytał, zachodząc króla od tyłu.

- Falenie, wystraszyłeś mnie! – rzucił niby to oskarżycielsko monarcha, obracając się gwałtownie.

- Nie chciałem – odparł z ironicznym uśmiechem.

- Niegdyś sam byłem taki, jak ci waleczni młodzieńcy – powiedział zamyślony, ponownie zwracając tęskne spojrzenie na gotujące się do walki oddziały. – Niegdyś też kochałem wojnę, bitwy. Uwielbiałem towarzyszącą im adrenalinę, emocje. Walka była moim żywiołem, a teraz? Młodość minęła, a nastała starość i… Ach, w sumie nie wiem, po co to mówię – machnął ręką, odwracając się do syna. – Tak właściwie, to czemu nie jedziesz z bratem? – spytał podejrzliwie. – Czyż nie miałeś im towarzyszyć?

- Bez obaw, ojcze, wkrótce do nich dołączę – odparł, a jego chłodne oczy błysnęły tajemniczo.

- Mam nadzieję, ponieważ każdy dodatkowy miecz może im się bardzo przydać – pouczył Wespazjan, ostatni raz wyglądając za okno. Rycerze ruszyli. – Jeden wojownik może przechylić szalę zwycięstwa.

- Wiem o tym.

- Pomyśleć, że gdybym nie był tak zajęty wszystkim innym, być może uniknęlibyśmy tej całej sytuacji. Może gdybym nie skupiał się na sprawach niepotrzebnych, zauważyłbym, iż któryś z moich ludzi dopuścił się zdrady. Zauważyłbym i nie pozwolił porwać mu Wiktorii. Nawet nie wiesz, jak bardzo chciałbym wiedzieć, gdzie jest ten spiskowiec, gdzie się ukrywa ten gad i kim jest.

- Może wcale się specjalnie nie ukrywa – podsunął Falen, patrząc na niego spod uniesionej brwi. -  Może przez cały ten czas chodził po Alamer z podniesioną głową i naśmiewał się z ciebie za twymi plecami, ale ty i cała reszta tego nie widzicie, gdyż „najciemniej jest pod latarnią” – powiedział lekko, zupełnie jakby toczyli jakąś przyjacielska rozmowę przy rodzinnym stole.

- Czy naprawdę starości udało się mnie tak zaślepić i pozbawić czujności? – spytał smutno władca. - Czemu mam wrażenie, że ty wiesz kim on jest, ale nie chcesz mi powiedzieć?

- Bo może tak jest – odparł, odgarniając swoje srebrne włosy z czoła. Falen patrzył ojcu śmiało w oczy. Wyraźnie bawiła go ta sytuacja.

- Wiesz? – zdumiał się, a jego ciśnienie momentalnie podskoczyło. – Mów rzesz, gdzie on jest, a się z nim rozprawię! – zawołał, marząc tylko o ukaraniu Zdrajcy.

- Stoi tuż przed tobą – odparł starszy książę spokojnie.

- Co takiego? – twarz Wespazjana stała się w jednej chwili biała jak kreda. Jego stare serce przyspieszyło, obijając się teraz boleśnie o żebra. Król nie był w stanie wykrztusić nic więcej.

- To, co słyszałeś – powtórzył łagodnie Falen, podchodząc doń bliżej. Na oczach Wespazjana włosy jego najstarszego syna stały się zupełnie czarne, a miejsce srebrzystej, nieskazitelnej, elfiej aury, zajęła inna aura. Mroczna, stanowiąca mieszaninę czerni i krwistej czerwieni. Była niemal namacalna, ciągnąca się za Falenem, jako ucieleśnienie klątwy, którą i on został obłożony. – Jestem Zdrajcą.

- Ty? Przez cały czas to byłeś ty? Dlaczego? – nie potrafił uwierzyć. A może zwyczajnie nie chciał?  Książę tylko wzruszył obojętnie ramionami w odpowiedzi. Jednak mimo chwilowego otępienia, zaraz zawrzała w nim krew. – Jak mogłeś tak zdradzić swoją rodzinę?! Jak mogłeś to zrobić?!

- Och, nie wiem, o czym mówisz – odparł tonem niewiniątka, jeszcze bardziej rozwścieczając ojca. – Nadal pozostaję wierny rodzinie, tylko jakby tej dalszej – dodał, posyłając królowi zgryźliwy uśmieszek.

- Straż! – zawołał rozgorączkowany. – Straż!

- Nasyłać strażników na własnego syna? Ładnie to tak?

- Nie jesteś już moim synem! – zagrzmiał roztrzęsiony. Wespazjanem targały bezsilna złość, furii i rozpacz.

- Czyli tą kwestię mamy już wyjaśnioną – wzruszył lekceważąco ramionami.

- Straż!

- Oj, daj spokój, tatuśku – mruknął znużony Falen, wywracając teatralnie oczami. – Nie usłyszą cię. Nikt cię nie usłyszy.

- Co…?

- Rzuciłem na twą komnatę Zaklęcie Wyciszenia, przez co nikt nie może podsłuchać naszej małej rozmowy, a co za tym idzie, nie usłyszy twego wołania. Czekałem na ten moment zbyt długo, aby pozwolić sobie przeszkodzić.Nie jestem amatorem.

- W takim razie sam to załatwię! – ryknął, chwytając za wiszącą na ścianie szablę i ściągając ją jednym płynnym ruchem. W tym samym momencie Falen wyją swój miecz, więc gdy król się zamachnął, książę z łatwością odparł atak. Ich ostrza zgrzytnęły okropnie. Kiedy monarcha zamachnął się jeszcze raz, Falen w ostatniej chwili odskoczył, szybko zaszedł go od tyłu i kopną w plecy z całej siły. Wespazjan poleciał do przodu, mało brakowało, a by się przewrócił. Zdrajca obszedł go do dokoła, obrzucając pogardliwym spojrzeniem. Niemal natychmiast monarcha odzyskał równowagę i jeszcze raz naparł na syna. Tym razem jednak Falen nie zdążył się uchylić i szabla ojca rozcięła rękaw jego szaty, ukazując głęboką ranę, z której spływała stróżka krwi. Książę syknął rozwścieczony i zamachnął się na ojca, uderzając go rękojeścią. Król złapał się za poczerwieniałą twarz i posłał synowi nienawistne spojrzenie.

- Zdechniesz za tą zdradę! – warknął Wespazjan.

- Oj, żebyś ty nie był pierwszy – odparł jadowicie Falen, wytrącając ojcu szablę z dłoni. Wespazjan natychmiast rzucił się do niej, lecz książę kopnął ją tak, że znalazła się całkowicie poza jego zasięgiem.

- Naprawdę? Próbowałeś mnie zabić? Rzeczywiście nieźle się wkurzyłeś, mam rozumieć, że tym razem na szlabanie się nie skończy? – spytał drwiąco, obracając swoją broń w dłoni. Usta króla zacisnęły się w wąską linię. – Myślałeś, że tak łatwo uda ci się dokonać tego, czego tak wielu próbowało i tak wielu spełzło na niczym? – syknął, przystawiając mu ostrze do gardła. Serce Wespazjana zamarło.

- I co teraz? Zabijesz mnie? – starzec posłał synowi zbolałe spojrzenie, zastanawiając się tylko, gdzie popełnił błąd. Wespazjan obwiniał siebie za upadek syna.

- Skądże znowu! – zaprzeczył Falen, odsuwając szablę od gardła ojca. – Lud nie zechciałby króla, który zabił swego poprzednika. I ty wiesz, i ja też dobrze wiem, że nie pozostało ci dużo czasu. Kilka miesięcy, tak mówił medyk, czyż nie? Dla zachowania pozorów, pozwolę ci w spokoju spędzić swe ostatnie dni,  ale pod warunkiem, że będziesz wykonywał moje polecenia. Gdy względnie opowiesz się po mojej stronie, nie będę musiał dłużej się ukrywać. Jesteś władcą absolutnym, Wespazjanie, więc nikt na całej Karanirze nie będzie mógł mnie aresztować, czy osądzić, póki ty nie wydasz takiego rozkazu, a nie wydasz. Dzięki temu ja będę mógł być sobą przez cały czas, a ty nie zginiesz tej nocy, korzystna oferta, nieprawdaż? – powiedział z chłodną jadowitością, chowając miecz.

- Wolę zginąć niż być marionetką w rękach Zdrajcy! Wolę zginąć niż być twoją marionetką! – zagrzmiał, odruchowo dotykając płytkiego rozcięcia na swojej pomarszczonej szyi, zadanego ostrzem, które sam mu niegdyś podarował.

- Daj spokój – mruknął. – Myślisz, iż przyszedłem tu z nadzieją na twoją dobrą wolę? Że liczyłem na pertraktacje? To jasne, że mam coś w zanadrzu – Falen uniosły do góry dłoń, na której zawsze nosił sygnet z błękitnym klejnotem. – Poznajesz?

Ojciec milczał, więc syn kontynuował.

- To kamień Persenope. W jakim zdziwieniu byłem, gdy odkryłem, że za jego pośrednictwem można kontrolować elfie umysły. Przydatna zabaweczka, nie uważasz? – spytał, oglądając pierścień. – Szkoda, że rozpracowałem to dopiero teraz.

- Nie możesz mnie zahipnotyzować – odrzekł hardo Wespazjan, próbując odepchnąć od siebie syna. Falen ani drgnął.

- Przekonajmy się – rzucił lodowato, zmuszając szamoczącego się króla, aby spojrzał na owy kamień. – A teraz słuchaj uważnie – polecił, a syreni klejnot zabłysł zielonym światłem. Źrenice Wespazjana rozszerzyły się gwałtownie. Teraz już nie mógł odwrócić wzroku, Falen nie musiał go trzymać. – Będziesz robił dokładnie wszystko, co ci każę. Nie wystąpisz przeciwko mnie w żaden sposób. Nie pozwolisz, aby ktoś pokrzyżował mi plany. Nie aresztujesz ani mnie, ani żadnego innego Zdrajcy, chyba, że sam zechcę któregoś z nich posłać do lochu. Ukarzesz każdego, kto się mi sprzeciwi, każdego karanirskiego dostojnika, który będzie stwarzał problemy. Nawet Cedrica, jeśli tak powiem. Rozumiesz? – spytał spokojnie, unosząc brwi. Król, jakby w transie, pokiwał z wolna głową.

- Tak.

- Wspaniale – powiedział zadowolony Falen, z lubością przeciągając sylaby. – O, i jeszcze jedno – przypomniał sobie nagle.  – Zapomnij o tej rozmowie, a te kilka marnych miesięcy pozwolę ci spędzić… no powiedzmy, że godnie. Spróbuj mnie zdradzić, a zgnijesz w zatęchłym lochu – zagroził, mierząc Wespazjana pogardliwym spojrzeniem. Król znów pokiwał głową na znak tego, iż zrozumiał. – Dobrze… - książę puścił Wespazjana, a ten osunął się ciężko na ziemię. W tym momencie do komnaty wpadła zdyszana Nimfadora. Spojrzenie księżniczki padło na leżącego na marmurowej posadzce ojca i stojącego nad nim brata. Brata otoczonego mroczną aurą. Brata o czarnych włosach. Brata – Zdrajcę. Nimfadora nagle wszystko zrozumiała. Rzuciła się ku ojcu.

- Coś ty uczynił? – spytała z bólem, obejmując leżącego na marmurowej posadzce ojca. – Coś ty zrobił?!

- To, co powinienem zrobić już dawno – odrzekł chłodno. – Czekałem już za długo.

- Cedric się o wszystkim dowie. Eryk też. Wszyscy się dowiedzą, że jesteś Zdrajcą – rzuciła, a słowa z trudem przeszły jej przez gardło. Mimo wszystko w sercu nie było nienawiści, lecz bardziej ból, smutek, żal i ukłucie zdrady.
- Niewątpliwe. Zaraz sam się im pokażę – powiedział lekko z pewnego rodzaju rozbawieniem. – A teraz przepraszam, ale mam bitwę do wygrania i brata do upokorzenia. Rozumiesz, obowiązki wzywają – rzucił, posyłając jej triumfalne spojrzenie, po czym dumnym krokiem wyszedł z komnaty i ruszył do stajni. Cel: Dolina Smoczych Płomieni. Po raz zwyciężyć.

Miranda^^^ 

____________________

No to standardowe pytanie: co myślicie? Ja osobiście jestem zadowolona z rozdziału (zabierałam się do niego co najmniej trzy razy, za każdym razem było zupełnie inaczej xD), no ale ocena należy do was, kochani :) Jesteście zaskoczeni zachowaniem Falena? Podejrzewaliście, że Wespazjan dowie się prawdy właśnie w taki sposób?  A może sądziliście, iż Falen nadal będzie pogrywał z nim w kotka i myszkę, mamił na każdym kroku? Jeśli udało mi się was zaskoczyć to, czy pozytywnie? :D Piszcie, uwielbiam wasze komentarze :D Od dzisiaj można też komentować z anonima (nawet nie wiedziałam, że miałam wyłączoną tą opcję wcześniej. Tak, wiem, jestem nieogarnięta) 

 Pozdrawiam^^^