Rozdział 15 cz. 2

- Przepraszam, że spytam, ale czy wasza matka nie nazywała się Iyane? – odezwał się Eryk, gdy wraz z Nimfadorą i Cedriciem opuszczali salę tronową. Chłopak zachodził w głowę, kim była tajemnicza Persenope, o której wspomniał Zdrajca.

- Nasza tak, Falena nie – odparł krótko Cedric, kiedy schodzili do ogrodu po białych, marmurowych schodach.

- Ale jak to…? Myślałem, że jesteście rodzeństwem… - powiedział wyraźnie zbity z tropu Eryk .

- Bo jesteśmy, ale przyrodnim – odpowiedziała Nimfadora, splatając swoje smukłe palce z palcami chłopaka. – Łączą nas więzy krwi, ale tylko poprzez ojca bowiem Falen ma inną matkę. Dlatego on jest Dimidiamem, a my nie - wyjaśniła.

- Dimi – czym? – zdziwił się, pierwszy raz w życiu słysząc owe określenie.

- Dimidiamem – powtórzył Cedric. – To znaczy, iż Falen jest elfem zaledwie w połowie, chociaż rządzi się za cały naród.

- Półelf? To kim albo czym jest w drugiej połowie? No bo przecież nie człowiekiem… Bo nie jest człowiekiem, prawda?

- Nie, nie człowiekiem. Jego matka była syreną, przez co on również połowiczo jest wodnikiem. Właśnie dlatego Falen potrafi oddychać pod wodą i panować nad nią, chociaż zwykłe elfy nie są zdolne kontrolować żadnego z żywiołów. Dlatego jedno pstryknięcie palcami Falena wystarczy, aby wzburzyć cały ocean, wystarczy, by wywołać sztorm i jest równie wystarczając, aby owy sztorm powstrzymać – powiedział młodszy książę, a w jego głosie kryła się głęboka niechęć do brata. – Burze morskie rozpętują się też, kiedy Falen traci nad sobą panowanie. Potężne, nieprzewidywalne, niebezpieczne, jak on sam.

- Pamiętam, że w dniu, w którym tu przybyliśmy, zaskoczył nas właśnie taki sztorm. Zwyczajna burza na morzu nie rozpętała się tak nagle i równie nagle by się nie skończyła. Tamta jakby pojawiła się z nikąd  – przypomniał sobie nagle Eryk, cofając się wspomnieniami kilka miesięcy wstecz. – To była jego sprawka, prawda?

- Tak – przytaknął Cedric, następnie dodał, ściszając głos, kiedy mijali na korytarzu jednego z sług. – Tamtego dnia już od samego poranka wściekał się na wszystkich i o wszystko, aż w końcu emocje wzięły górę.

- Czyli jak zawsze – rzucił zgryźliwie Eryk, ignorując karcące spojrzenie Nimfadory.

- Tym razem inaczej – książę pokręcił głową zamyślony, po czym zatrzymał się przed wielkimi, drewnianymi wrotami prowadzącymi na zewnątrz i otworzył je, przepuszczając w nich siostrę oraz Eryka. Księżniczka przeszła przez próg, zaciągając się słodką wonią kwiatów, rosnących na rabatkach tuż przy wyjściu. – To chyba ma coś wspólnego z fazami księżyca – dodał Cedric po chwili namysłu.

- Nie rozumiem… - przyznał cicho Eryk, wychodząc za ukochaną na dwór.

- Księżyc ma wpływ na przypływy i odpływy, prawda? – chłopak przytakną głową, więc książę kontynuował. – Podobny wpływ księżyc wywiera również na niego. Tego dnia miała być pełnia, podczas której, Falen staje się jeszcze bardziej nieznośny niż zwykle. Łatwiej się denerwuje i wpada w furię bez powodu, a w rezultacie traci kontrolę i wywołuje sztorm, gwałtowną ulewę, czasem powódź, za nim nie trafisz – wzruszył ramionami, kierując towarzyszy w kierunku parku. 

I Cedric opowiedział mu historię, jak król jeszcze przed poznaniem ich matki, przechadzał się kiedyś po plaży, i zobaczył cudną, ognistowłosą dziewczynę, o hipnotyzujących, ciemnych oczach. Leżała na piasku, wygrzewając się w ostatnich promieniach zachodzącego słońca. Wespazjana zauroczyła owa nieznajoma, tak różniąca się od wszystkich znanych mu dam nie tylko wyglądem, ale i charakterem oraz pochodzeniem. Albowiem była ona jedną z zamieszkujących te wody syren (syrena ma ogon tylko, kiedy jest zanurzona w wodzie, poza nią wygląda jak zwyczajna kobieta). Jej imię brzmiało Persenope. Wkrótce zauroczenie króla przerodziło się w coś więcej bowiem szczerze ją pokochał. Niestety był on tylko kolejną zabawką syreny. Persenope mamiła młodego Wespazjana wizją wspólnej przyszłości, której tak dla nich pragną. Pewnego dnia między

czarującą, aczkolwiek dwulicową dziewczyną a zakochanym królem doszło do czegoś więcej. Gdy okazało się, iż syrena jest w ciąży, Wespazjan nie
posiadał się z radości na myśl o pierwszym dziecku. Niestety ona nie podzielała jego szczęścia. Po dziewięciu miesiącach urodził się Falen, a już kilka dni później Persenope zniknęła bez śladu, zostawiając zakochanego Wespazjana i ich dziecko. Pozostawiła po sobie tylko krótki list, w który owinęła błękitny klejnot, po dziś dzień zdobiący sygnet starszego księcia. Ten sam, który zawsze ma przy sobie. Król był zrozpaczony stratą ukochanej. Jednak kilka lat później zakochał się na nowo. W pięknej i nadzwyczaj mądrej dwórce Iyane, którą wkrótce pojął za żonę i miał z nią dwoje kolejnych dzieci. Chociaż Iyane nie łączyły z Falenem żadne więzy krwi, pokochała go jak własnego syna i tak też wychowywała. Falen był wtedy zupełnie inny. Był serdecznym przyjacielem swego brata i Priwetusa, i zawsze troszczył się o Nimfadorę, nawet bardziej niż Cedric teraz. Starszy książę zmienił się dopiero po śmierci królowej. Do tej pory uważał ją za swą biologiczną matkę, a prawdy dowiedział się przez przypadek, kiedy targany rozpaczą po stracie bliskiej mu osoby, odkrył swą moc. Swoją inność. Swoje dziedzictwo. I wtedy serce Falena zostało skute lodem i obrosło w pogardę wobec całego świata. Nikt nie wiedział czy to z żalu, czy po prostu zaczął uważać się za lepszego od innych. Sytuacja pogorszyła się jeszcze bardziej, gdy książę o mały włos nie popełnił tego samego błędu, kiedy on również dał się uwieźć jednej z nich. Jednej z syren. Wtedy ojciec z troski o jego dobro rozdzielił swojego syna i kolejną Córkę Wody, przez co starszy książę znienawidził go i nienawidzi po cichu do dziś.

- Czyli jest mieszańcem – to było raczej stwierdzenie niż pytanie. – Coś jakby hybrydą…

- Tak, ale tylko nieliczni o tym wiedzą. Ojciec trzymał to w tajemnicy przed wszystkimi, aby uniknąć plotek  – powiedział Cedric. – Na całej Karanirze jest tylko kilku Dimidiamów, a Falen niewątpliwie jest najpodlejszym i najbardziej podstępnym mieszańcem jakiego znam – przyznał wzgardliwie. – Niestety też jest najpotężniejszy z nich wszystkich. Pech chciał, że Persenope nie była zwykłą syreną. Albowiem urodziła się jako potomkini króla Fesisa i królowej Jelinev (władcy podwodnego świata), przez co odziedziczyła po nich potężne magiczne zdolności.

- Cedricu, proszę, przestań go oczerniać – odezwała się w końcu Nimfadora, patrząc na niego z boleścią. – Nie możesz tak mówić o naszym bracie.

- Nimfadoro, to ja cię proszę, daj spokój – odrzekł młodszy książę, wymieniając z Erykiem znaczące spojrzenia. – Rozmawialiśmy już o tym. Jak chcesz, to możesz sobie założyć fanklub Falena, ale licz się z tym, że będziesz jego jedyną członkinią. Mam o nim takie zdanie, jakie mam i tego nie zmienisz, więc proszę, przestań mnie strofować, gdy tylko powiem na niego złe słowo, gdyż sam na to słowo zasłużył.

Księżniczka posłała mu karcące spojrzenie, ale posłusznie zamilkała. Po kilku minutach dotarli do samotnej wieży, skrytej wśród drzew. Mimo, iż nie była połączona z Alamer, stanowiła część pałacu. Kamienne mury wysokiej budowli porastała winorośl, tylko dodająca jej uroku. Była to północna wieża, miejsce, w którym mieszkali Wysocy Dowódcy poszczególnych oddziałów wraz ze swymi rodzinami. 

- Myślisz, że wszyscy generałowie będą w domu? – spytała Nimfadora wyniośle. Nadal była zdenerwowana, chociaż nie przywykła gniewać się na ludzi.

- Nie potrzebni wszyscy, wystarczy jeden – mruknął Cedric tym samym tonem. Książę zapukał potężną kołatką w drewniane drzwi. Po chwili dobiegł ich dźwięk przekręcanego klucza i w drzwiach stanęła drobna kobieta o przyjaznych rysach twarzy. Jej jasne włosy spięte były w kok. Na rękach trzymała małe dziecko, przyglądające się z zaciekawieniem gościom swymi dużymi, granatowymi oczami.

- Ach! Witajcie! – przywitała się, posyłając im serdeczny uśmiech. – Zapraszam do środka!– przepuściła ich w drzwiach. Eryk rozejrzał się po owalnym pomieszczeniu. Było to coś w rodzaju salonu, części wspólnej dla wszystkich mieszkańców. Naprzeciwko wejścia stał murowany kominek, w którym trzaskał wesoło ogień. Wokół niego poustawiano fotele i kanapy, a przy nich duży stolik, przykryty ręcznie haftowaną serwetką. Na stoliku stał szklany wazon ze świeżymi, polnymi kwiatami i do połowy opróżniona filiżanka herbaty. Ściany wieży zdobiły wspaniałe gobeliny, przedstawiające sceny z wielu karanirskich opowieści, ludowych podań, legend. Z niskiego sufitu będącym jednocześnie podłogą dla rodziny zamieszkującej pierwsze piętro, zwisał drewniany kandelabr. Wnętrze było naprawdę przytulne.

- Miło cię widzieć, Sywillo – powiedziała uprzejmie Nimfadora, gładząc po płowej główce trzymane przez kobietę dziecko. – Ciebie, skarbie też – uśmiechnęła się, a trzyletnia Alissia odwzajemniła go wdzięcznie.

-  Siadajcie. Może się czegoś napijecie? – zaproponowała gospodyni.

- Nie, dziękujemy. Przyszliśmy tu w sprawach Alamer. Czy możesz prosić swego męża i pozostałych generałów, oczywiście jeśli są w domu? – odparł Cedric, przechadzając się po wnętrzu.

- Och, naturalnie! Zaraz zawołam Minora i resztę – odparła i udała się na górę po wąskich, kamiennych schodkach, znajdujących się tuż przy kominku. Nie minęło pięć minut, a na dole pojawili się Minor, Felin, Rotter i Pehiz, czyli czterej z sześciu mieszkających tu generałów.

- Tak, Wasza Wysokość? O co chodzi? – spytał Minor, najstarszy i najpoważniejszy z nich. – Czemu zawdzięczamy Waszą wizytę?

- Wiemy już, gdzie przetrzymywana jest Wiktoria – oznajmił spokojnie Cedric. Po twarzach zebranych przemknął wyraz triumfu, ale też i maksymalnego skupienia. Wiedzieli już, co się święci. Od dawna czekali na chwilę, w której będą mogli rozgromić Zdrajców i pokazać wyższość Alamer. Kochali walkę. – Karzcie przygotować się rycerzom z waszych oddziałów do drogi. Zadbajcie o ich uzbrojenie i zawołajcie stajennych, aby osiodłali konie, przed nami długa droga. Twierdza wyklętych jest daleko stąd, bo aż w Dolinie Smoczych Płomieni, ale odległość nie ma znaczenia. Przekażcie to również generałom Kefierowi i Zivie – rzucił tonem nieznoszącym sprzeciwu.

- Tak jest, książę! – przytaknął Rotter, kładąc prawą dłoń na piersi, oddając w ten sposób hołd następcy tronu. Pozostali poszli za jego przykładem. I uczynili to samo.

- Zbiórka w zbrojowni za godzinę. Opracujemy plan ataku – rzucił Cedric z grobową wręcz powagą.

- Tylko powiedz nam, kiedy wyruszamy – poprosił wojowniczo Felin, patrząc na Cedrica z determinacją.

- Dziś w nocy.

Miranda ^^^

_______________________________________________________

Huhuhu ile komentarzy pod ostatnim rozdziałem *.* Mam nadzieję, Że tu będzie podobnie, albo jeszcze więcej :) Co myślicie o rozdziale? Mam nadzieję, że wam się podobał i że nie czytaliście go z musy ;) Piszcie, co myślicie, co wam się podobało, albo nie podobało. Im dłuższy kom tym lepiej, ale krótkie też mnie cieszą ;* 

Do następnego postu i miłego weekendu!

Piszcie do mnie, kochani i dodawajcie do znajomych ;* 
 http://ask.fm/DziewczynaLokiego