Rozdział 13

Chłopak obudził się w skrzydle szpitalnym. Gdy rozejrzał się wokoło, ujrzał rzędy pojedynczych, białych łóżek oddzielonych od siebie przepierzeniem. W izbie rozchodził się zapach leczniczych ziół. Eryk chciał się podnieść, ale ostry ból w plecach mu na to nie pozwolił. Wileński syknął z bólu i opadł ciężko na poduszki. W tym momencie do komnaty weszła Nimfadora. 

- Eryk! – pisnęła, kiedy zauważyła, iż chłopak odzyskał w końcu przytomność. – Tak się o ciebie martwiłam! – powiedziawszy to, dziewczyna objęła go delikatnie, uważając, aby nie sprawić mu najmniejszego bólu.

- Co się stało? – spytał słabo Eryk, próbując przypomnieć sobie, w jaki sposób znalazł się w tym miejscu.

- No więc… - zaczęła zmieszana, starannie dobierając słowa. – W noc balu coś wyciągnęło Tori na zewnątrz… Nie wiemy, co skłoniło ją do złamania zakazu Cedrica, ale za to wiemy, że poszedłeś za nią… Stanąłeś w jej obronię, ale ślady świadczyły, że Zdrajców było więcej… Jeden z nich przebił cię mieczem niemal na wylot. Omal nie zginąłeś. Miałeś dużo szczęścia  – zakończyła grobowym tonem.

- Ale co z Wiktorią?! Gdzie ona teraz jest?! – Eryk poderwał się gwałtownie z łóżka, krzywiąc się i sycząc cicho z bólu.

- Lekarz kazał ci leżeć, słyszysz? – powiedziała, wkładając wiele siły, aby zatrzymać go w łóżku. – Jesteś jeszcze bardzo słaby.

- Ale co z Wiktorią? – pytał z drżącym sercem. Księżniczka spuściła posępnie wzrok.

- Zabrali ją.

- Jak to?! Porwali?! Ale… dokąd? Gdzie ją zabrali?!

Nimfadora pokręciła głową.

- Nie wiemy, gdzie ją zabrali i nie wiemy, kto za tym stoi.

- Ale przecież mówiłaś  o Zdrajcach, czyż nie? – dociekał cały wypełniony lękiem o siostrę.

- No bo to byli oni, ale ktoś musiał im przewodzić. Wyklęci sami z siebie nie zrobiliby czegoś takiego. Ktoś im to zlecił, ale nie wiemy kto. Niczego nie wiemy. Mamy tylko podejrzenia, że to ktoś z Alamer.

- Ktoś z Alamer? – powtórzył, udając teatralnie zamyślenie. – Ktoś z Alamer, bardzo podstępny i podły osobnik, czerpiący przyjemność z uprzykrzani  życia innym… Kto to może być? – spytał ironicznie.

- Jeśli myślisz o Falenie, to przestań. Nie masz podstaw, aby oskarżać go  o cokolwiek – odparła stanowczo, kiedy tyko Eryk poruszył drażliwy temat dotyczący osoby jej brata.

- Nimfadoro, pomyśl logicznie. Przecież Wespazjan Lupus zechciał wydać cię za Rebio II tylko po to, żeby mieć pewność, iż po jego śmierci nie stracisz należnej pozycji. Czego boi się król? Że ktoś mógłby cię skrzywdzić. A w kim widzi zagrożenie dla swojej jedynej córki? W Falenie! Nim, proszę, przejrzyj w końcu na oczy. Twój brat z całą pewnością jest Zdrajcą. Tak właściwie byłoby nawet dziwne, gdyby ktoś taki jak on nim nie był…

- Eryku, przestań, rozumiesz? Też się martwię o Tori, ale powinniśmy teraz skupić się na szukaniu jej, a nie zrzucaniu podejrzeń na Falena. Fakt, że prawdopodobnie ktoś w Alamer jest szpiegiem, nie oznacza, iż musi być nim akurat on. Przyznaj, gdybym o tym nie wspomniała, nigdy nie podejrzewałbyś Falena o coś takiego.

Chłopak już miał jej coś odpowiedzieć, ale w tym momencie drzwi komnaty otworzyły się gwałtownie, a w ich progu stanął starszy książę we własnej osobie. Eryk zachodził w głowę, jak to jest, że ten gość pojawiał się zawsze w takim momencie, kiedy najbardziej nie chciał go widzieć.

- O, widzę, że twój chłoptaś nareszcie się obudził – rzucił do siostry, posyłając jej drwiący uśmiech.

- Falen… - westchnęła z rezygnacją. - Lepiej powiedz, czego tam szukasz – powiedziała, gdy książę zaczął  szperać w szklanej gablocie bogato zastawionej najróżniejszymi eliksirami i wywarami. – Tak w ogóle medyk pozwala ci podbierać jego zapasy?

Starszy książę posłał jej rozbawione spojrzenie, przerywając na chwilę swoje poszukiwania.                            

- A do czego mi zgoda? Nimfadoro, zrozum w końcu, iż my tutaj jesteśmy najważniejsi, a nie jakiś byle najemnik naszego ojca, którego zawsze można zastąpić innym. A tak poza tym, chyba nie musisz wiedzieć, czego szukam. Wścibstwo to bardzo zła cecha – skarcił ją lekkim tonem. „Zupełnie jak zdradziectwo i dwulicowość”, pomyślał Eryk. - Póki nie będzie to trucizna, którą zapragnę dolać ci do herbaty,  nie jest to twoja sprawa, kochana – odrzekł tym swoim zgryźliwym tonem. Księżniczka spuściła smętnie głowę i nie pytała już o nic. Eryk za to nie mógł pojąć, jak ukochana w dalszym ciągu może go bronić, kiedy jest on dla niej taki podły. Co to w ogóle miało znaczyć? „Póki nie będzie to trucizna, którą zapragnę dolać ci do herbaty”, jak on śmiał się tak do niej odnosić?!

- Nie mów do Nimfadory w ten sposób – wycedził Eryk, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie. Księżniczka ścisnęła mocniej dłoń chłopaka, dając mu tym sygnał, aby zaprzestał tej dyskusji. Na próżno. – Jest twoją siostrą i może zasługuje na trochę szacunku z twojej strony? Nie przyszło ci to do tej twojej tlenionej głowy?

- Nie pouczaj mnie, jak mam się odnosić do mojej siostry. Zajmij się lepiej własną, rycerzyku  - odrzekł chłodno Falen, nawet nie racząc odwrócić się do swojego rozmówcy. – Jest – mruknął sam do siebie, odkorkowując mały flakonik oznaczony karteczką z napisem „Feriserum” i

wypełniony bursztynowym płynem, a następnie podstawiając go sobie pod nos. Zdrajca skrzywił się mimowolnie w reakcji na ostry zapach mikstury, po czym zakorkował go ponownie. – Z całą pewnością to jest to – Falen wrzucił fiolkę do kieszeni swojej czarnej jak noc szaty i zamknął gablotę. – To ja wam już nie przeszkadzam, możecie kontynuować tą ckliwą i jakże romantyczną scenę. Tylko pamiętajcie, żeby dzieci z tego nie było – rzucił beznamiętnie, uśmiechając się złośliwie. Usta Nimfadory zacisnęły się w wąską linię, ale nic nie odpowiedziała. Eryka natomiast aż nosiło, żeby zetrzeć owy uśmieszek z twarzy Falena, lecz księżniczka powstrzymała go, posyłając mu błagalne spojrzenie. Książę wyszedł, zamykając za sobą drzwi z głośnym trzaskiem.

- Nie znoszę tego pyszałka – mruknął zdenerwowany Eryk. – Jest starszy ode mnie o ponad setkę, ale to nie zmienia faktu, że zachowuje się jak dzieciak. Nadal twierdzisz, iż twój brat jest kwintesencją serdeczności? Bo ja sympatyczniejszego i pozytywniej nastawionego do świata typa jeszcze nie spotkałem – dodał, siląc się na sarkazm.

- Nigdy tak nie twierdziłam… - zaoponowała cicho, nie patrząc mu w oczy.

- Ale zawsze go bronisz, więc wychodzi na to samo – odparł spokojnie, aczkolwiek oskarżycielsko. Dziewczyna odważyła się w końcu podnieść na niego wzroku i odparła smutno:

- A co innego mam robić? To nie jest tak, że nie widzę zachowania Falena, tylko po prostu ciągle wierzę, iż w końcu się zmieni. Chciałabym, żeby pogodzili się z Cedriciem i, żebyśmy byli prawdziwą rodziną jak przed laty. Bez tych wszystkich złośliwości, prztyków, nienawiści.

Po tych słowach zapadło milczenie. Oboje wpatrywali się w siebie bez słowa, trzymając za ręce, aż w końcu Nimfadora szepnęła:

- Zrozum, straciłam już matkę, nie chcę stracić również brata. (To, co się stało z matką Falena, Cedrica i Nimfadory jest opisane w zakładce „Zapytaj bohatera” w odpowiedzi na pierwsze pytanie, więc łatwo znajdziecie.)

- Rozumiem – powiedział, z trudem powstrzymując się od kontynuowania tej dyskusji. Księżniczka przytulił się do niego, a on odwzajemnił słabo jej uścisk. Trwali tak bez słowa, gdy drzwi komnaty znów się otworzył, lecz tym razem osoba, która się w nich pojawiła, była znacznie milej widziana.  Młodszy książę zmusił się do uśmiechu i podszedł do łóżka przyjaciela. Cedric był jeszcze bledszy niż zwykle, a jak na elfa było to sporym osiągnięciem. W jego oczach malowała się ulga, iż Eryk nareszcie się przebudził, lecz reszta twarzy była wykrzywiona grymasem bólu. Nie, nie fizycznego, lecz psychicznego, bólu serca rozdzieranego na coraz to mniejsze kawałeczki wraz z każdą minutą, w której Wiktoria była zdana na łaskę Zdrajców. Z dala od niego, pozbawiona jego pomocy.

- Witaj, Cedricu – przywitał się chłopak, nie przestając czule obejmować Nimfadory. -  Proszę, powiedz, iż masz jakieś wieści o mojej siostrze.

- Niestety… - odparł grobowym tonem, wzdychając ciężko. Eryk zachodził w głowę ile czasu był nie przytomny, gdyż zdawało mu się niemożliwością, aby młodszy książę wciągu jednej nocy tak zmizerniał. Cedric wyglądał jak wrak człowieka. Chłopak był załamany, ale jednocześnie jego dusze wypełniała determinacja, aby odnaleźć ukochaną i ukarać jej oprawców. – Na całe szczęście, chociaż ty się obudziłeś. Medyk mówi, iż niebawem wydobrzejesz. Nie wiem, czy Nimfadora ci już wszystko opowiedziała…

- Tak – odrzekł krótko. – Opowiedziała mi wszystko, ale mniejsza o mnie. Nie zawracajcie sobie głów moją osobą, gdy Wiktoria zaginęła. Trzeba coś zrobić!

- Od razu po tym, jak cię znalazłem, Falen wysłał swój oddział Łowców w pogoń, ale niestety niczego nie znaleźli… Żadnych śladów, po prostu nic – powiedział ponuro, przechadzając się nerwowo po izbie.

- Czekaj… Falen wysłał Łowców? – spytał Eryk z ironicznym niedowierzaniem. – To już wiemy, dlaczego niczego nie znaleziono – skwitował.

- Co…

- Eryk uważa, że Falen jest owym Zdrajcą, który miał przekazać Wyklętym informację o balu i umożliwić im wejście do Alamer – wyjaśniła Nimfadora ze smutkiem. – Powiedź, że w to nie wierzysz. To nasz brat…

- W sumie Eryk może mieć rację… Już sam nie wiem - odrzekł zamyślony Cedric, wymieniając z przyjacielem porozumiewawcze spojrzenie. – Nie wiem, co o tym wszystkim myśleć – powtórzył w zadumie. – Falen jest podłą, nieczułą i bezduszną świnią, którą straszą się nawzajem dzieci w wiosce Sylur, ale czy posunąłby się aż tak daleko? Czy byłby do tego zdolny?

- A kto go tam wie – rzucił z głęboką pogardą Eryk. – Ale nie rozmawiajmy już o nim. Powiedz, ciągle szukacie Zdrajców, tak?

- Tak. Przez te kilka dni, przez które leżałeś nieprzytomny, ciągle wysyłaliśmy oddziały w najdalsze zakamarki królestwa, ale nasze starania spełzły na niczym. Twierdza musi być naprawdę dobrze ukryta.

- Sądzę, że niebawem sami się odezwą – wtrąciła Nimfadora. – Przecież nie porwano Wiktorii z nudów, prawda? Zapewne chcą przez to wymusić jakieś ustępstwa na ojcu lub tobie, Cedricu, albo Falenie, gdyż nie wierzę, by mogło chodzić o mnie. Śmiem twierdzić, iż mają zamiar zademonstrować przez to swoja siłę.

- Ale ile można czekać, aż z łaski swojej się odezwą? – spytał retorycznie Eryk, podnosząc się lekko na łokciach. Twarz chłopaka wykrzywił grymas bólu, bólu promieniującego z głębokiej rany na plecach.

- Wszystko dobrze? – spytała zaniepokojona księżniczka.

- Tak, tak… - mruknął Eryk, choć w rzeczywistości cierpiał katusze. Lecz nie przejmował się sobą. Gdyby tylko mógł, wyczołgałby się z łóżka już teraz i pobiegł szukać siostry na własną rękę.

- Znając te parszywe psy, będziemy wyczekiwać jakiejkolwiek wiadomości jeszcze długo, nim w końcu przestaną lubować się naszą niemocą i niepokojem, i przedstawią swe żądania – wycedził nienawistnie Cedric, a w jego nieskazitelnie błękitnych oczach, zazwyczaj tak łagodnych i pogodnych, malowała się zimna furia połączona z chęcią zemsty.

- To co robimy? – spytała Nimfadora, ściskając brata za ramię w pokrzepiającym geście.

- Szukamy dalej.

Miranda :3

__________________________________________________________

Cześć! I co myślicie? Wiem, że trochę nudnawy, ale musiałam kiedyś obudzić Eryka, nie? :)

Piszcie w komentarzach waszą opinię na temat tego rozdziału :D I zachęcam też do używania zakładki "Zapytaj bohatera", jeśli chcecie się czegoś dowiedzieć ;) Przepraszam, że użyłam do opowiadania zdjęć tak znanych postaci, może wam to przeszkadza, ale wiedzcie, że nie było łatwo znaleźć innych (no bo tak jak to zwykłego opowiadania można wkleić zdjęcie modelki, mało znanej aktorki i jest dobrze, to tu trzeba było patrzeć na takie szczegóły jak kostiumy itd) ;)

BTW Jak tam święta? Mam nadzieję, że udane i wesołe :D  Teraz jeszcze Sylwester <3 

Do następnego posta! oxoxox