Rozdział 63

Na zegarze wybiła właśnie dwudziesta druga. Falen leżał w łóżku i czytał po raz kolejny tą samą powieść – Złudna nadzieja – zaliczającą się do jego ulubionych książek. Wiktoria natomiast krzątała się nerwowo po komnacie, nie mogąc zagrzać nigdzie miejsca. Od awantury z Cedriciem i Erykiem minęło już kilka godzin, ale ona wciąż nie mogła dojść do siebie. Na początku pytała raz po raz Falena, czy nic mu nie jest i czy któryś z nich nic mu nie zrobił, ale gdy Zdrajca po raz setny zapewnił ją, iż czuje się świetnie, dziewczyna zaczęła zawracać sobie głowę zgoła innym tematem… O ile o Cedricu miała fałszywe wspomnienia, Eryka nie pamiętała w ogóle, ale nie mogła się ona oprzeć dziwnemu wrażeniu, że skądś kojarzy jego twarz… Gdy kilka minut temu zaledwie Wiktoria przeglądała się w lustrze, aby sprawdzić, czy pasują jej perłowe kolczyki, które dostała od Falena, zauważyła, że ten nieznajomy jej chłopak jest bardzo do niej podobny… Identyczny kształt oczu i nosa, oboje posiadali wydatne kości policzkowe, a do tego bardzo podobna linia podbródka… Właściwie to od powstania rysy na Kamieniu miała niejasne poczucie, że coś jest nie tak. Pojawiały się przebłyski, pojedyncze sceny. Zbyt krótkie jak na razie, by coś z nich wywnioskować.

- Falenie…? – spytała po chwili, siadając na brzegu łóżka obok pogrążonego w lekturze księcia.

- Nie teraz, skarbie. Zajęty jestem – powiedział, przewracając stronę. Fakt, Wiktoria była ważna, ale przecież rozdział sam się nie doczyta! Nawet znieczulony do granic możliwości geniusz zła, mający obsesję na punkcie pewnej śmiertelniczki, musi mieć czas na czytanie! A właśnie teraz był ten czas.

- Ale Falenie! – dziewczyna potrząsnęła nim lekko, robiąc przy tym minę naburmuszonego dziecka.

- Ech… Tak? Co jest tak ważne, żeby przerywać mi czytanie w momencie, gdy Hanyr zabija Eliseey? – mruknął, odkładając niechętnie książkę. – Swoją drogą, mimo że kocham tą powieść, muszę stwierdzić, że sztylet w serce jest dość oklepanym motywem… Ja załatwiłbym to lepiej.

- A więc… - Wiktoria nie wiedziała, jak zacząć. Dziewczyna poderwała się z miejsca i znów zaczęła nerwowo spacerować po pokoju, jak to miała w zwyczaju. – Ciągle dręczą mnie te same pytania i chcę w końcu poznać na nie odpowiedź…

- To je zadaj, kochanie – powiedział Falen, podchodząc do niej i obejmując ją od tyłu.

- Powiedz mi, kim był ten człowiek, który cię dziś zaatakował?

- Cedric?

- Och, nie o niego mi chodzi! Cedrica znam. Miałam na myśli tego, który z nim przyszedł… – wyjaśniła, wyrywając się z jego uścisku i znów zaczynając spacerować. Zawsze tak robiła, gdy się denerwowała.

- Chodzi ci o Eryka? – książę zmarszczył brwi. Dlaczego Wiktoria się nim zainteresowała? Coś tu było nie tak…

- Jeśli tak go zwą – młoda lady wzruszyła ramionami. – Powiedz mi, dlaczego on podawał się za mojego brata? Przecież ja jestem jedynaczką…

- Tak, jesteś. Nie przejmuj się nim, to zwykły szaleniec. Wygaduje różne rzeczy, zwłaszcza gdy zapomni wziąć swoich leków – Zdrajca zbył ją lekceważącym machnięciem dłoni. Kiedy Wiktoria nadal chodziła nerwowo po pokoju, Falen złapał ją za przegub dłoni i przyciągnął do siebie tak, że wpadła w jego ramiona. Serce dziewczyny zaczęło bić szybciej. – Nie przejmuj się nim. I tak więcej go nie zobaczysz – powiedział, patrząc jej głęboko w oczy. – Takich jak Eryk należy czym prędzej zamknąć.

- Nadal nie mogę się oprzeć niejasnemu wrażeniu, że skądś go znam… A wiesz co mnie jeszcze dziwi? Że jest do mnie podobny. Obcy ludzie nie są do siebie podobni, ale rodzeństwo… - skaza na księżycowym Kamieniu osłabiła jego działanie, więc Wiktoria stopniowo uwalniała się ze szponów złego uroku… Zaniepokoiło to Falena, który nie wiedział jeszcze, że magiczny kryształ, który zostawiła mu po sobie Persenope, został naruszony.

- Nie wygaduj głupstw. Jesteś jedynaczką, a ten mężczyzna to zwykły łachudra, koleżka mojego nędznego kuzyna. Już nie pamiętasz, jak Cedric przetrzymywał cię w Twierdzy w Dolinie Smoczych Płomieni?! Jak cię porwał?! – zbeształ ją książę. Dziewczyna jakby skulił się wylękniona i wbiła wzrok w swoje bose stopy. Zdrajca wyminął ją i poszedł w kierunku łóżka.

- Falenie… - zaczęła niepewnie po chwili, gdy ponownie zebrała się na odwagę. – Ale ja nie pamiętam, bym widziała Cedrica w Twierdzy… - powiedziała cichutko. Falen nagle znieruchomiał. Zaraz książę obrócił się na pięcie i podszedł do niej z groźną miną. Wiktoria odruchowo zrobiła kilka kroków w tył.

- Co takiego? A kogo tam niby widziałaś jak nie tego księcinę od siedmiu boleści?! – rzucił do niej ostro. Powoli tracił panowanie nad sobą. Kilka dni temu była pełnia, więc „jeszcze go trzymało”. Gdyby nie to, może próbowałby jakoś załagodzić całą sprawę, zamiast naskakiwać na Wiktorię, ale… Każdy wodnik tak reaguje na księżyc w pełni. To naturalne, jeśli nie może być w wodzie. Morzu, lub oceanie. Nigdy wannie. To nie to samo. Niestety nie mógł dołączyć w te dni do innych wodników i syren, bo gdyby Zdrajcy zauważyli, że co miesiąc znika na okres pełni, domyśliliby się w końcu, iż jest Dimidiamem, mieszańcem. Straciliby  do niego cały szacunek. Karden potępiał mieszańców. Wszelkiego rodzaju syreny, wodników, driady, nimfy, olbrzymy i inne rasy uważał za gorsze, niegodne. Co nie przeszkadzało mu swoją drogą się z nimi „zadawać”, czego owocem byli między innymi Cassidy i Falen. Według Kardena Seleara, zwanego Upadłym, elfy powinny rządzić pozostałymi istotami. Wyklęci nie mogli więc wiedzieć, że Falen jest elfem zaledwie w połowie...

Zapadła grobowa cisza.

- Widziałam ciebie… Pamiętam tylko ciebie… - wyszeptała po kilku sekundach, podnosząc na niego spojrzenie swych szmaragdowych oczu. Wiktoria stopniowo odzyskiwała pamięć… Wolno składała razem poszczególne elementy układanki… Dziewczyna zaczynała wszystko rozumieć.

- Jasne, że mnie pamiętasz, bo przyjechałem cię uwolnić od tego bydlaka! – zawołał zdenerwowany. Książę spojrzał na swój sygnet, by upewnić się, że wszystko jest dobrze, że czar dalej działa… I wtedy spostrzegł TO. Ciągnącą się przez całą długość Kamienia rysę. Głęboką rysę. W ułamku sekundy dotarło do Falena, co się właśnie dzieje z Wiktorią. Nie mogła odzyskać pamięci… Nie mogła! Trzeba coś wymyślić…

- Ale to nie ty mi pomogłeś… Nie wiem, co robiłeś, ale na pewno mi nie pomagałeś  - dziewczyna zmarszczyła brwi. Teraz przez jej głowę przemykały tabunami zamglone wspomnienie, inne od tych, które dotychczas posiadała. Falena zmroziło. Nie wiedział, co robić. Do głowy nie przychodził mu żadne eliksiry, którymi mógłby znów wymazać jej pamięć. Chociaż na chwilę. Zdrajca zacisnął usta w wąską linię. Wiktoria usiadła w pewnym otępieniu na krzesło. Mgliste obrazy przeszłości zaczęły się wyostrzać, widziała coraz więcej szczegółów.

- Nie zawracaj sobie głowy, takimi bzdurami – powiedział słodkim tonem Falen, obejmując ją w tali. Zdrajca stwierdził, że skoro nic nie może poradzić na słabnięcie czaru, zostaje mu gra na czas. Może jak się uspokoi, da się ją jakoś udobruchać… Falen ledwo sam zachowywał spokój, ale nic innego nie przychodziło mu do głowy.

- Nie dotykaj mnie! – pisnęła , odskakując od niego jak oparzona. Już wszystko pamiętała. No prawie wszystko.  – Przypomniałam sobie! To ty! To przez cały czas byłeś ty! Trzymałeś mnie w tej okropnej Twierdzy, jakbyś miał do tego prawo! A Eryk? Eryk jest moim bratem! Dlaczego go nie pamiętałam…? Wiem! Bo kazałeś mi zapomnieć! Pamiętam! Wtedy w lochach… Przycisnąłeś mnie do ściany, przystawiłeś nóż do gardła! – krzyczała wściekła i zrozpaczona zarazem.

- Kochanie…

- Nie mów tak do mnie! – zawołała gorączkowo. – Rozmawialiśmy o Wespazjanie, poszłam z tobą do Rebio, a potem ty… Tak po prostu mnie zaatakowałeś! Groziłeś, że coś mi zrobisz! I pomyśleć, że zaczynałam ci ufać! Myślałam, że skoro pomogłeś Nimfadorze, to nie jesteś jednak taki zły!

Falen teraz już bardziej rozbawiony jej miotaniem się, niż zdenerwowany, że urok prysł, posłał dziewczynie drwiący uśmieszek.

- Tak! A potem uczyniłem z ciebie moją miłosną marionetkę – rzucił ostro, mierząc ją chłodnym spojrzeniem swych lodowatych oczu. – Coś jeszcze?

- Chwila… My przecież spaliśmy ze sobą! Wykorzystałeś mnie! – zawołała rozżalona. Dziewczyna zamachnęła się; chciała uderzyć go w twarz, ale książę uchylił się w porę. Wiktoria ponowiła próbę. Wtedy Zdrajca zdołał złapać jej rękę w locie i wykręcił boleśnie.

- To boli! Puszczaj natychmiast! – krzyczała, gdy z bólu ugięły się pod nią kolana. Falen odepchnął ją, a ona upadła ciężko na podłogę, uderzając głową o twardą posadzkę. Dziewczyna jęknęła głośno. Zdrajca zmierzył Wiktorię gniewnym spojrzeniem. Poczekał, aż podniosła się niezdarnie z ziemi, obserwując ją z prześmiewczym uśmiechem.

- Przesadziłeś! Jak mogłeś mi to zrobić?! Jak mogłeś mnie tak wykorzystać?!

- Ja bym tego sam tak nie nazwał… Po tej hipnozie właściwie sama składałaś mi propozycje. Kilka razy – Falen wzruszył ramionami.

- Kilka razy?!

- A co? Aaaaa.. Rozumiem. Tobie przypomniał się na razie pierwszy raz, ale bez obaw, przypomną się i kolejne. Muszę przyznać, iż trochę tego było… - powiedział, przeciągając z lubością sylaby. Wiktoria czuła się potwornie, czuła się podle... Nie dobrze jej się robiło na samą myśl, że ona kiedykolwiek cokolwiek z nim... Uch! To było straszne! Jak Falen mógł postąpić w ten sposób? Jak mógł posunąć się do czegoś takiego?! Zrobił z niej swoją kolejną nałożnicę, a ona nie mogła nic na to poradzić… A co pomyśli Cedric? Przecież on przyjechał u do niej z tak daleka, chciał ją zabrać, a ona jasno dała do zrozumienia jemu i Erykowi, że chce zostać tutaj. Z Falenem. I jeszcze Nimfadorze powiedziała, że zdradza Ceda od dawna z tym dwulicowym Wyklętym! Co narzeczony sobie teraz o niej pomyśli?! Ale może Cedric zrozumie, jak mu powie, że to ten Zdrajca ją zmanipulował? Tylko pytanie, czy uwierzy…  

- To koniec! Nie licz, że dalej będę milczeć! Poczekaj tylko, aż wrócę do Auren, a wtedy powiem wszystko Cedricowi. Powiem o tym, że Wespazjan żyje. Zostaniesz ukarany, a dzień, w którym rzucą na pożarcie wronom twoje bezwładne ciało, ściągnięte ze stryczka, będzie najszczęśliwszym dniem mego życia!  - zawołała, a do jej oczu napłynęły łzy. Czuła tą niemoc, czuła się dotkliwie skrzywdzona przez Falena. Akurat, gdy powoli zaczynała mu ufać…

Na jej słowa oczy Zdrajcy zapłonęły furią. Falen przyparł ją do ściany i złapał mocno za gardło, cały czas patrząc dziewczynie ze wzgardą w oczy. Wiktoria rozpaczliwie próbowała złapać oddech.

- Tylko spróbowałabyś cokolwiek pisnąć o Wespazjanie – syknął jadowicie, po czym puścił ją, obrzucając przy tym nienawistnym spojrzeniem. Dziewczyna zachłysnęła się powietrzem. Piekły ją oczy.

- A co? Uderzyłbyś mnie?! – spytała, patrząc na niego równie nienawistnie.

- Nie. Od razu bym zabił – odparł chłodno głosem wypranym z emocji.

- Nie potrafiłbyś tego zrobić. Przecież jestem twoim „Imevit” – rzuciła jadowicie, a słowo „Imevit” wypluła z siebie jak najgorszą obelgę, jakby szydziła z niego i z siebie zarazem. – Przecież podobno tak mnie kochasz.

Kącik ust Falena drgnął.

- Owszem, zrobiłbym. A jeśli komuś powiesz o Wespazjanie, sama się przekonasz – powiedział lodowatym tonem.

- Jesteś potworem – wycedziła przez zaciśnięte zęby; jej palce odruchowo powędrowały do obolałej szyi. Nadal czuła na gardle jego ucisk… Po policzkach dziewczyny spłynęły kolejne łzy wściekłości, zmieszanej z porażającą niemocą.

- Przyzwyczajaj się, bo odtąd będziesz mieszkać z tym „potworem” na stałe.

- Po moim trupie. Wracam do Cedrica! Wracam do Auren! – wycedziła przez zaciśnięte zęby, ruszając do drzwi. Falen spojrzał wymownie w niebo, po czym złapał ją mocno za rękę i jednym mocnym szarpnięciem przyciągnął do siebie. Zakołysała się i upadła u jego stóp. Naprawdę był dużo silniejszy od niej, a pełnia to wszystko potęgowała.

- Naprawdę myślałaś, że pozwolę ci stąd wyjść? – zadrwił z Wiktorii, spoglądając szyderczo na zbierającą się z podłogi dziewczynę.

- Jeśli ty mnie nie wypuścisz, Cedric i Eryk przyjadą jeszcze raz. Domyślą się, że coś jest nie tak. Że z własnej woli bym z tobą nie została – powiedziała ostrzegawczo.

- Proszę cię – Falen się roześmiał. – Sama nie wierzysz w to, co mówisz. Widzę to w twoich myślach. Byłaś bardzo przekonująca w swojej roli. Po tym, co im powiedziałaś, już nie przyjadą. Pogódź się z tym. Zostaniesz ze mną. Na zawsze. Kiedyś, w przyszłości, pojmę cię za żonę tak, jak kiedyś ci obiecałem jeszcze w Smoczej Twierdzy, ale na razie będziemy kontynuować naszą luźną znajomość, co ty na to?

- Lepiej mnie zabij na miejscu – syknęła jadowicie.

- Nie kuś, bo jeszcze skorzystam z propozycji – rzucił ironicznie. 

Meridiane Falori ^^^

__________________________

Cześć! Wróciłam z nowym rozdziałem :) Co myślicie? Jak wam się podobało?  Prośże, powiedzcie w komentarzach wasze zdanie, pokarzcie, że czytacie... Ostatnio Prophecy ma mniej wejść, mniej komentujących.. Nie wiem czy to przez wakacje, czy ludzie odchodzą od tego bloga... Jeśli to drugie, to co jest nie tak? A jeśli wam się podoba, proszę, polecajcie bloga dalej :) Wystarczy, że klikniecie w udostępnienie, albo powiecie znajomym dobre słówko, jeżeli lubią fantastykę :) Bardzo dziękuję tym, którzy to zrobią :*